Ze bellen altijd tijdens het filmpje
'Nee,' zei Rasmus, 'natuurlijk neem ik die telefoon niet op. Ik weet toch al wie het is. Het is die 'M', die...'
'Ach, onzin,' zei mama. 'Hoe kan die man nou weten dat wij precies op dit moment zijn filmpje aan het bekijken zijn?'
'Weet ik veel hoe zo iemand dat weet,' antwoordde de dikke agent geprikkeld. 'Ik ben geen meesterschurk. Maar ze bellen altijd
precies als je het filmpje bekijkt. Al-tijd.'
We keken met z'n allen naar de telefoon, net zo lang tot die zweeg. Stil en dreigend stond hij op de rand van het bureau, klaar om weer uit te barsten in onheilspellend gerinkel.
Maar dat deed hij niet. Het was Rasmus' mobieltje, dat overging.
'Hij heeft mijn nummer,' zei Rasmus vol walging. 'Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel aan meestercriminelen die mijn nummer hebben.'
'Neem nu maar gewoon op,' zei Ronja.
'Ik peins er niet over.'
Toen het mobieltje eindelijk zweeg haalden we allemaal opgelucht adem. Ik begreep Rasmus wel. Het heeft toch iets beklemmends, zo'n meestercrimineel die je steeds een stapje voor is.
Daar wil je eigenlijk niet te veel over na hoeven denken.
'Piedeliedie!' zei het mobieltje van Ronja.
Ronja haalde haar schouders op. 'Aan uitstellen hebben we niks,' zei ze en ze nam op. Tien seconden later gaf ze het apparaat aan Magnus. 'Het is voor jou, zei ze met een glimlach.
'Ik ben er niet,' zei Rasmus, maar Ronja zei: 'Hier komt-ie,' en ze hield het mobieltje tegen zijn oor.
'Ik ben er niet,' herhaalde Rasmus, maar daarna zei hij: 'Oh, hallo schat, wat leuk dat je belt!'
'...'
'Nee, ik doe helemaal niet raar. Ja, ik doe wel raar, maar dat is omdat ik een rare avond heb. Ontvoerde
dinosaurus.'
'...?'
'Di-no-sau-rus. Ja.'
'...'
'Gewoon, een of andere meestercrimineel.'
'.................'
'Nee, dat is geen smoesje. En Ronja is geen blonde del, ze is gewoon een collega en een uitstekende politievrouw.'
'...'
'Ja, hoor. Taar kom ik toch langs, als ik straks naar huis ga.'
'...'
'Twee aubergines en een pak melk. Geen probleem.'
'...'
'Ik ook van jou, schat.'
'En?' vroeg mama. 'Was het 'M'?'
'Haha,' deed Rasmus.
Op dat moment ging de telefoon op het bureau weer.
Werktuiglijk nam Rasmus op.
'Dag schat,' zei hij verstrooid. 'Oh, sorry, ik dacht... Ik zet 'm even op de luidspreker.'
Uit de luidspreker kwam een boosaardige stem, die ik niet kon thuisbrengen. Had ik die stem eerder gehoord? En waar dan wel? Of had ik hem nooit gehoord, maar hebben alle schurken in films altijd zo'n beetje het zelfde soort stem – zacht en dreigend, met een accent dat je moeilijk thuis kunt brengen – en deed deze stem mij gewoon denken aan alle film-schurken die ik ooit gezien had?
In ieder geval, de stem zei: 'Kan ik nu eindelijk, ja? Allemachtig, eerst zijn alle lijnen bezet en als er dan eindelijk wordt opgenomen,
word ik “schatje” genoemd, het moet warempel niet gekker worden. Weten jullie wel helemaal zeker dat jullie een serieus politiebureau
zijn? En geen ballentent op de kermis?'
'Ja hoor,' zei Ronja. 'Heel zeker.'
'Mooi,' zei de stem. 'Dan zal ik jullie nu vertellen wat je moet doen.'