Welkom in de wereld der schurken
'Bedoel je,' vroeg ik, 'dat Killa zijn oorlog niet kan voeren zonder het geld dat hij met zijn coltan verdient?'
'Dat bedoel ik,' knikte mama tevreden.
'Maar dan... dan is meneer Clusjes een schurk! Híj koopt dat spul, dus híj betaalt de oorlog.'
'Dat heb je heel goed gezien,' zei mama. Ze keek me verwachtingsvol aan. 'En dus...?'
'Dus hadden we allemaal ongelijk toen we dachten dat hij zo geweldig was.'
'We hadden volkomen ongelijk,' gaf mama toe, 'maar dat bedoelde ik niet met mijn "dus". Let op. Wie geld geeft aan een schurk is zelf een schurk. Clusjes geeft geld aan Killa, dus Clusjes is een schurk. En dus...?'
Ik had werkelijk geen idee waar ze heen wilde.
'Geeft niks hoor, schat, ik was er zelf ook niet opgekomen. Dit is er eentje van papa.'
'Lieve help,' gromde Gaby, 'wat zijn jullie dom, zeg. Het is toch een makkie? Wie geld geeft aan een schurk is zelf een schurk, dus wie geld geeft aan meneer Clusjes is een schurk. Is dat nou zo ingewikkeld?'
'Nee, dat is helemaal niet ingewikkeld,' zei ik. En daarna zei ik 'AAAAARGH!' want ik bedacht mij opeens iets.
'Wij...' stamelde ik, 'wij hebben Clusjes-computers. Die hebben wij gekocht. Met geld. Geld dat naar meneer Clusjes is gegaan. Dus wij zijn...'
'Precies,' zei Gaby met een bittere glimlach. 'En wij niet alleen. De halve wereld heeft die dingen. Dus welkom in de wereld der schurken. Hoewel ik wel vind dat als je niet weet welke elende er in je computer zit, dat je dan niet zo'n erge schurk bent als wanneer je het wel weet.'
'Dat zei ik ook al tegen Josephine,' riep papa vanachter zijn stuurknuppel.
'Inderdaad,' zei mama. 'En toen zei ik dat je minstens een béétje schurkachtig bent, als je niet je best doet om te achterhalen bij wie jouw geld uiteindelijk terecht komt, wanneer je iets koopt.'
'En daar had jíj dan weer gelijk in,' zei papa.
Ik voelde mij alsof er een steen van duizend kilo op mijn schouders lag, toen ik dat hoorde.
Want ik begreep wat dat betekende. 'Dan... dan kunnen we vanaf nu nooit meer een computer kopen zonder een schurk te zijn.'
'Oh, jawel hoor,' zei mama vrolijk. 'Kan best. Want Clusjes is niet de énige ter wereld die computers maakt. Meneer De Vries, van computerfabriek De Vries uit Snorkerveen, die maakt hele goeie. Dus die kopen wij voortaan.' Ze haalde een mobiele telefoon uit haar zak.Het was een overdreven groot, hoekig, akelig ding in een lelijke kleur grijs.
Alweer zo'n uitstekend product van computerfabriek De Vries stond erop in krullerige oranje letters.
'Ongelooflijk,' zei ik. 'Wat een foeilelijk ding.'
'Ja,' zuchtte mama. 'Maar hij doet het prima. Beter dan Clusjes-telefoons, in elk geval.'
'Maar toch...' zei ik. 'Ik ga nooit van zijn leven met zo'n ding rondlopen. Die van Clusjes zijn gewoon veel... veel...' Ik zocht naar het juiste woord. Maar vóórdat ik het gevonden had, riep mama naar papa: 'Schat? Kun je nog even naar beneden? Michael heeft besloten dat het leven in de mijn van Killa zo slecht nog niet is, en hij wil er graag weer gaan werken. Geloof ik.'
'Nee mama,' zuchtte ik. 'Ik wil niks meer te maken hebben met Killa. Dus ook niet...' Ik zuchtte diep. '... via Clusjes of zijn computers. Geef mij maar zo'n fijn apparaat van De Vries.'
Met tranen in mijn ogen keek ik naar de foeilelijke telefoon in mama's hand.
Nou ja, dacht ik. Ik heb al zo veel afschuwelijke dingen meegemaakt - misschien kan ik ook wel wennen aan een lelijke telefoon.