Wel oud, maar niet schilderachtig
Gelukkig zag ik, net op dat moment, een heel smal steegje dat uitkwam op de Anderedingenkaai.
Bierkaai, stond er op het bordje.
'Goed gevonden, jongen,' zei papa. 'Ik zelf was de hele tijd op zoek naar een kade, natuurlijk... Dit onooglijke straatje zou eigenlijk de Biersteeg moeten heten, dus het is niet vreemd dat ik het niet kon vinden... Ja, als die Zweden zo onzorgvuldig zijn in het geven van straatnamen, dan is het eigenlijk een teken van intelligentie als je de weg niet vindt...'
Er waren geen straatlantaarns op de Bierkaai. Er was wel een hoop viezigheid. Papiertjes, lege chipszakjes, verkreukelde blikjes hondendrollen en overgeefsel.
Da's vervelend hoor, viezigheid op de grond die je door het donker niet zien kunt. Je voelde voortdurend je voeten over het wegdek glibberen, en dan kon je niks anders doen dan hopen dat je in iets gestapt was dat niet zo héél vies was. Niet té vies. Niet het aller-vieste.
Het steegje rook naar pies. Dat doen steegjes wel vaker, maar in dit geval was het echt een knappe prestatie want er was hier zo veel dat verschrikkelijk stonk - een geur moest echt moeite doen, om daar bovenuit te komen.
Maar de pies was er glansrijk in geslaagd.
Na een meter of tien werd het steegje iets breder.
Dat wil zeggen, de weg werd nog iets smaller, maar er de huizen stonden iets dichter uit elkaar om ruimte te maken voor een heel smal grachtje. Met, zo te ruiken, stilstaand water erin.
'Kijk kijk,' zei ik, 'een gracht! De bierkaai is kennelijk tóch een kade. Ja, die Zweden zijn zo gek nog niet, hoor!
De gebouwen aan de Bierkaai waren oud, zonder mooi te zijn. In sommige havens heb je mooie oude huizen, met zo'n soort van balk eruit met een haak, waarlangs vroeger dingen omhoog werden getakeld.
Van die huizen die er zelfs mooi uit zien als alle ramen kapot zijn en de gevel vol zit met roet en mos.
'Wat schilderachtig,' zeggen de grote mensen dan.
Maar hier aan de Bierkaai was er niks schilderachtig. Het was alleen maar vies en rommelig.
Het viest en rommeligst was, je raadt het al, nummer 8.
'Moet wij hier echt naar binnen?' vroeg Kwetter met opgetrokken neus.
'Ja en nee,' zei papa.'Ja en ja,' beet Alexander hem toe. 'Joostje is hier binnen!'
'Misschien,' zei papa. 'Maar het zou ook kunnen dat hij er helemaal niet is. Dat er alleen maar een hele grote lading springstof is, die klaar ligt om de lucht in te vliegen zodra wij er een voet over de drempel zetten.'
'Z... zou je denken?' vroeg Alexander ongerust.
'Het is heel goed mogelijk,' zei papa. 'En er is maar één manier om erachter te komen.'
'En dat is...?'
'Een voet over de drempel zetten, natuurlijk.'