Wat vaders af en toe nodig hebben
Aan het einde van de week kregen we Port Vila in zicht, de hoofdstad van Vanuatu.'Kom Gaby,' zei mama. 'Het wordt tijd voor nieuwe schmink. We willen straks, als we aan land gaan, niet te veel opvallen en dan moet je niet rond gaan lopen met het gezicht van een wereldberoemde zanger op je hoofd.'
'Oh, goed hoor,' zei Gaby. 'Maakt mij niet uit.'
'Mooi,' zei mama.
Gaby keek achteloos de andere kant op en zei: 'Ik was er wel net aan gewend geraakt, maar dat doet er niet toe natuurlijk.'
'Hmmm,' deed mama.
'Gewend? Zei ik gewend? Ik bedoelde misschien meer iets van... gehecht. Dat ik aan dit gezicht gehecht ben geraakt. Een beetje maar, hoor.'
'Hmmm,' deed mama weer.
'Zal ik je eens iets geks vertellen?' piepte Gaby.
'Hmmm.'
'Ik zal dit gezicht zelfs wel een beetje gaan... gaan missen.'
'Hmmm.' Mama bleef onverstoorbaar. Gaby niet.
Gaby brak. Ze zakte plotseling op haar knieën, kneep haar handen bij elkaar en smeekte: 'Alsjeblieft, pak het me niet af! Laat het nog even bij me blijven! Een paar dagen maar! Ik kan niet meer zonder hem... het... d-dit gezicht bedoel ik...'
'Het is niet praktisch, lieve schat,' zei mama en daarmee zou de kous af zijn geweest als Kwetter zich er niet mee bemoeid had.
'Gunt haar dat snuitje nou,' zei zij. 'Anders bent het niet eerlijk. Kijkt maar naar Michael en mij! Wij is zo gelukkig met elkaar!'
Ja... Nou... dáár had ik ook nog wel iets over te zeggen, hoor! Ik kuchte een paar keer heel hard, om duidelijk te maken dat ik 't er niet helemaal mee eens was. Helaas werd mijn overdreven harde nep-kuch een serieus harde echt-hoest, dat heb je soms, en toen begon Kwetter mij te troosten en over mijn rug te wrijven. Ze keek mij zó lief aan met haar prachtige blauwe Lenny-ogen dat ik mij gewillig liet 'kuffelen' en min of meer vergat waar we 't over hadden. En wie we eigenlijk waren.
'Ach, vooruit,' zei mama opgewekt. 'We zullen Gaby haar zin maar geven, anders stikt een van jullie er nog in, vandaag of morgen. We doen wel iets met een blonde pruik en een zonnenbril en dan hopen we er verder het beste van.'
'Wat hoor ik?' riep papa vanuit de stuurhut. 'Zijn we allemaal klaar voor de pasfoto's? Mooi!'
Hij kwam enthousiast de stuurhut uit met zijn fototoestel.
Een belachelijk en overdreven groot fototoestel is dat, want papa heeft een keer een cursus gedaan en sindsdien denkt-ie dat-ie een echte fotograaf is.
Ik heb nog niet het hart gehad hem te vertellen dat tegenwoordig iedereen de hele dag door foto's maakt met zijn mobieltje.
Diep in zijn hart weet hij natuurlijk wel dat fotograferen, qua moeilijkheid, nog maar weinig hoger scoort dan ademhalen. Maar om een of andere reden dringt zoiets pas echt door als ik hem een paar keer grondig uitlach om zijn ouderwetsigheid.
Vaders hebben dat af en toe nodig.