Wat een pijn! Wat een pijn!
'Wat is er?' vroeg mama. 'Had je soms gehoopt dat ik zó enorm bezig zou zijn met vruchteloze pogingen om de boot sneller te maken, dat ik vergat dat we ook gewoon het vliegtuig konden pakken?'
Papa knikte zonder iets te zeggen.
'Maar lieve schat,' lachte mama, 'je snapt toch wel dat ik alles eerst uitreken? Voordat ik naar de gereedschapskist grijp? Ik ben geen monteur, ik ben een wetenschapper!' Hoofdschuddend liep ze de kamer uit. Even later hoorden we haar uit de stuurhut: 'Schat? Kom je even sturen?'
Mijn moeder kan veel, namelijk, maar het besturen van de duikboot heeft ze nooit onder de knie gekregen.
Ze heeft het ook nooit echt geprobeerd, volgens mij. Ze ziet er domweg de lol niet van in, om zo'n grote, machtige oorlogsmachine
haar wil op te leggen. Wat ik dus weer heel raar vind. Ik bedoel: 20.000 ton staal en titanium laten doen wat ik wil? Met als bonus de
mogelijkheid om toevallig langskomende vliegdekschepen uit het water te blazen met een setje krachtige torpedo's? Wat kan er mooier
zijn?
Maar ik mag niet in de stuurhut komen. En zéker niet in de buurt van het torpedo-knopje. Om één of andere reden.
Papa is dus de enige van ons die de boot bestuurt.
En papa kon het niet, op dit moment.
'Ik heb opeens kramp in mijn hand, schat,' riep hij naar de stuurhut. 'Ik kan er he-le-maal niks meer mee. Oh, wat een pijn, wat een pijn! Dit gaat wel een week duren, ben ik bang...'
Mama geloofde er niks van, van die kramp. Ik trouwens ook niet, en Gaby en Kwetter ook niet. En papa ook niet, aan zijn gezicht te zien.
Mijn ouders hebben eigenlijk nooit echt ruzie, maar nu begon het er toch aardig op te lijken. Mama stapte op vinnig klakkende hakken terug de woonkamer binnen.
'Schat,' zei ze streng, 'je zit te jokken. En je weet hoe ik daarover denk. Jokken heeft een verschrikkelijke invloed op de resultaten.'
'Ik lieg niet,' bloosde papa ongelukkig.
'Het is heel lief dat je mij wilt beschermen,' snauwde mama, 'maar weet je wat het doel is van alle wetenschap?'
'De waarheid,' zei papa verslagen.
'Dat ook, ja,' gaf mama toe. 'Maar het allerbelangrijkste doel is de Nobelprijs. En dichter dan dit ga ik nooit bij de Nobelprijs komen, dus ik ga naar Stockholm al is het het laatste wat ik doe. Begrepen?'
'Maar m'n hand...' piepte papa ongelukkig. Hij zwaaide het ongelukkige lichaamsdeel slapjes heen en weer, in een tot mislukke gedoemde poging iedereen te overtuigen van zijn verwonding.
Mama begon haar geduld te verliezen, zag ik. Ik kon me dan ook niet herinneren dat papa haar zó lang achter elkaar had tegengesproken.
Mama verliest eigenlijk nmooit haar geduld. Ik heb geen idee wat er dan gebeurt, en ik was ook niet van plan er nu achter te komen.
Dus ik zei snel: 'Er is nog een andere manier, hoor mam!'