Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

vulkanen onzer zee

'Weten jullie nog,' vroeg mama, 'dat we in Zuid-Mallotië waren?'
Ja, natuurlijk wisten we dat nog. Twee brute vechtjassen hadden geprobeerd ons uit een honder meter hoog gebouw te gooien, we waren beschoten en bedreigd door de Moeflon... dat soort dingen blijft je wel bij, hoor.
'En kunnen jullie je dat dorpje nog herinneren? Dat dorpje in die smerige, stinkende vlakte waar Cockel al die olie had gemorst?'
Ja, dat wisten we nog wel. Het was een hels landschap geweest, bevolkt door stervende dieren en planten, glanzend in onnatuurlijke kleuren, vettig, giftig en stinkend. Het dorpje was totaal verlatebn, omdat er in die vuile troep domweg niet te leven viel.
Dat landschap was, met alle olie die erop lag, per ongeluk een beetje in brand gegaan toen wij er langs kwamen, dus de meeste olie zou wel verdwenen zijn. Maar daar was het waarschijnlijk niet veel beter van geworden allemaal.
En intussen had Cockel waarschijnlijk wel weer nieuwe olie gelekt.
ALexander en kapselmans waren daar nooit geweest, dus Gaby beschreef het landschap voor hen.
'Zou het niet geweldig zijn,' zei mama - en haar gezicht leek wel licht te geven - 'als wij een beestje konden uitvinden dat die vieze olie-troep gewoon opat? En er iets anders van maakte? Vruchtbare grond bijvoorbeeld, of visvoer. Het zou een bacterie kunnen zijn. Of een alg of zo. Dat moet toch kunnen?'
'Tuurlijk niet,' zei ALexander. 'Die olie is hartstikke giftig...'
'Stel je niet aan,' schamperde de kapselknaap. 'Er zijn bacterieën die leven bij onderzeese vulkanen, en die eten de hele dag allerlei giftige rommel.'
'Maar dat zijn hele andere chemische....'
'Het probleem met jou,' zei mama streng, 'is dat je geen lef hebt.'
Eigenlijk zei ze geen lef. Eigenlijk zei ze een heel onfatsoenlijk woord, waarvan ik nooit gedacht had dat ik het op een dag uit haar mond zou horen.
'En je hebt ook geen fantasie,' ging ze genadeloos verder. 'Ik zeg niet dat het mákkelijk zal zijn - maar als jij en ik het niet kunnen, wie dan wel?'Papa glimlachte sluw. 'Ik weet wel iemand, die het zou kunnen,' zei hij zo terloops als hij maar kon. 'Dr. Santos, die zou het kunnen. Hij is niet in de nor gegooid, maar werk heeft hij ook niet meer. Hij zou ons maar wát graag helpen. Vooral omdat deze klus hem gegarandeerd twee Nobelprijzen op gaat leveren. Voor de Scheikunde en voor de Vrede. Twee Nobelprijzen, dat zal hij maar wat leuk vinden. Eh... hoeveel had jij er ook alweer?'
Alexander rechtte zijn rug.
'Ik heb er maar eentje, tot nu toe. Maar let op! Ik zal de eerste zijn die er drie op zijn naam kan schrijven! Kom op, Josephine! We moeten zo snel mogelijk naar jullie duikboot, om een paar van die onderzeese-vulkaan-bacterieën te gaan vangen. Waar wachten we eigenlijk nog op?'

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!