vrouwen met gitaren en spijkerjasjes
Ik deed het luik open.
'Wat zei ik nou?' vroeg mijn vadergeërgerd.
'Luik goed dicht,' antwoordde ik. 'Meteen weg. Maar als je het niet erg vindt…' Ik zette mijn handen als een toeter aan mijn mond en riep: 'Màààma! We gaan vertrèèèkken!' Ik wendde me weer naar papa en zei: 'Als je van haar af wilt, zul je dat moeten proberen op een moment dat ik er niet bij ben.'
Papa werd heel grappig bleek; het deed me denken aan de keer dat we in een tyfoon terechtkwamen en op de meest onaangename manier ontdekten dat je door de onderkant van golven net zo zeeziek kunt worden als door het schommelen bovenop de golven.
'Bende jij mama vergeten?' vroeg Kwetter ongelovig. 'Maar jij hou toch van haar? Hoe kunt jij haar dan vergeten? Ik zou Micheal nóóit
vergeten!'
Ennnn daar ging mijn dag.
Eerst had papa de bazooka helemaal voor zichzelf gehouden, en nou kreeg ik ook nog gezeur van Kwetter aan mijn kop.
Kijk, ze mag van mij verliefd zijn op wie ze wil. Ook op mij. Is heel begrijpelijk. Nee, echt, ik vind mezelf óók leuk dus ik snap dat
allemaal best. Maar ze moet daar niet over beginnen te praten. Dan heb ik het idee dat ik niks anders terug kan zeggen dan “ik ook op
jou”. Terwijl: ik niet op haar. Echt, echt echt, helemaal niet. Maar ik vind het niet nodig dat steeds hardop te zeggen. Dan gaat Kwetter heel zielig kijken en dat is ook weer niet leuk.
Dus… ja…
Toen kwam mama, die rondjes om de duikboot had gezwommen, het water uit en mijn dag werd nog een stukje erger. Want ze had haar bikini aan. Een knalroze, veel te kleine bikini.
Ik heb geen problemen met de aanblik van blote mensen, echt niet. Ik heb maandenlang in Boegoe-Boegoe gewoond, waar de mensen net zo veel kleren aan hun lijf hebben als het gemiddelde duinkonijntje spelcomputers in zijn holletje heeft staan. Dat geeft niks. Daar wen je aan. Het klinkt misschien raar, maar geloof me: na een paar weken zie je het niet eens meer. Dus mensen in hun nakie, daar kijk ik niet van op. Dat interesseert me he-le-maal niks. Maar als mijn moeder een veel te kleine bikini aantrekt… dan lijkt ze op een of andere manier nog veel bloter dan zónder bikini. Het is alsof die minuscule stukjes stof voortdurend in je oor staan te schreeuwen: “Weet je wat er onder deze heel kleine driehoekjes verstopt zit? Daar zit BLOOT onder!!”
Daar word je heel moe van.
Plus: mijn moeder heeft al lang niet meer de leeftijd om te koop te lopen met haar bloot.
Knappe jonge mensen – nou, vooruit dan. Doe die maar bloot, als er dan íemand moet.
Maar mijn moeder? Liever niet.
Als mijn moeder een dag in haar bikini rondloopt, ben ik
's avonds bék-af van de plaatsvervangende schaamte. Dus toen mijn moeder uit het water klom, keek ik zo snel mogelijk de andere
kant op en haastte me naar binnen. Naar mijn zus. Die is tenminste normaal.
Althans, dat dacht ik. Maar ik had werkelijk het soort pechdag waar mevrouwen met gitaren en spijkerjasjes hun liedjes
over schrijven; zo'n dag dat alles, wat je ook doet of probeert, de hele tijd helemaal mis loopt.