Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

Tien kleine doodshoofdjes

We wachtten tot het helemaal donker was. Alle andere mijnwerkers gingen slapen, uitgeput van het zware werk. Gaby en ik niet, natuurlijk.
Wij hadden wel iets beters te doen.
Met onze buiken tegen de grond slopen we in de richting van de twee kleine gebouwtjes. We probeerden zo stil mogelijk te doen, maar we hadden eigenlijk net zo goed een drumband met ons mee kunnen laten marcheren. De soldaten letten he-le-maal niet op ons. Ze hadden het veel te druk met een soort van feestje, dat ze samen vierden.
Het leek mij niet bepaald een leuk feestje, moet ik zeggen: het bestond voornamelijk uit bier drinken, gillen, overdreven hard lachen en in de lucht schieten.
'Wat een herrie,' mompelde Gaby terwijl we het schuurtje bereikten. 'Straks hóren ze het niet eens, als we de keuken opblazen.'
'Goh,' zei ik. 'Nou heb je van tevoren zo ontzettend veel problemen zitten verzinnen, en het enige probleem dat we echt krijgen is het probleem dat je niet verwacht had.'
'Je krijgt nooit de problemen die je verwacht,' knikte Gaby wijs. 'Gelukkig maar,' zei ik, 'want ik verwachtte problemen met het openprutsen van het slot. Fijn dat we dat probleem dus niet krijgen.'
'Inderdaad,' zei een stem achter ons. 'Het open krijgen van het slot wordt niet jullie probleem. Want ík word jullie probleem.'
We draaiden ons om. De soldaat die we zagen zag er inderdaad uiit alsof hij geboren was om een probleem te zijn. Hij was bijna twee meter lang en één grote bonk spieren. Op de knokkels van zijn beide handen stonden tien kleine doodshoofdjes getatoeëerd. Hij had een groot geweer en een kapmes bij zich. In zijn ogen zagen we de glans van bloeddorstige waanzin, zoals ik die ook bij Abel en Zoezoe had gezien.
'Wilden jullie ontsnappen?' giechelde hij. 'Als twee vogeltjes die de blije vrije lucht in vliegen? Dat kunnen we niet hebben, hoor! Weten jullie wat er gebeurt met vogeltjes die proberen weg te vliegen? Hm?'
'Gee... geen idee,' stamelde ik.
Hij greep mijn kraag en boog zich naar me toe. Zij bier-adem sloeg als een stom in mijn gezicht.
'Geen idee?' herhaalde hij. 'Echt niet?'
'Echt niet,' piepte ik.
'En jij?' snel als de staart van een schorpioen draaide hij zich naar Gaby. 'Weet jij wat de mensen doen met vogeltjes die weg willen vliegen?'
Gaby schudde woordeloos van nee.
'He verdorie,' bromde de man. 'Ik had toch zó gehoopt dat jullie het wisten. Ik weet het zelf ook niet, namelijk.' Hij nam zijn kapmes in de hand en keek er peizend naar. 'Ik weet wel bijna zéker,' zei hij, 'dat ze er een stukje van af snijden. Maar welk stukje is dat dan? Moeilijk hoor. En het stomme is: ik heb het wel geweten. Nou ja, weet je wat: ik sluit jullie gewoon op in een kooitje, terwijl ik er vannacht nog even over nadenk.'
Terwijl hij het zei, duwde hij ons het dichtstbijzijnde gebouwtje in. Dat was, helaas, niet het schuurtje met het dynamiet.

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!