Slechteriken: absoluut noodzakelijk!
Het duurde alles bij elkaar een minuut of vijf, hooguit.
Toen wistt iemand, ergens, de stroom te repareren en alle lichten knipperden aan. Huiverig keken we om ons heen naar de ravage die was aangericht.
De ravage viel eigenlijk honderd procent mee. Er waren heel wat mensen die in het donker rond waren gaan rennen, wat natuurlijk altijd een slecht idee is. Zij hadden dus bulten, schrammen, blauwe plekken en in sommige gevallen een verzwikte enkel.
Verder waren er precies nul doden en gewonden.
Alle stoelen stonden nog gewoon overeind.
De balkons waren niet naar beneden gestort, alle goudglimmende versierinkjes zaten nog gewoon op hun plek. De gordijnen van het toneel hingen kalm op hun plek, alsof er helemaal niets gebeurd was.
Alle gast stonden een beetje dwaas om zich heen te kijken. Dit was toch zeker een aanslag? Een aanval? Waar waren alle slachtoffers dan?
Papa keek heel streng naar mama.
'Ik weet van niks, lieverd,' zei mama. 'Echt niet!'
'Flitsen, knallen, paniek, en geen slachtoffers,' somde papa op. 'Je moet teogeven dat het wel heel erg lijkt op een actie van de Donderkat!'
'Dat is waar,' knikte mama, 'maar je vergeet één ding. Eén absoluut nooodzakelijk ding, dat hier ontbreekt, en dat is: een slechterik. Zonder slechterik als doelwit is het geen echte Donderkat-actie! Hoed u voor namaak!'
'Mama,' zei ik streng, 'er is hier wél een slechterik. Als er geen tussen het publiek zat - en misschien zat die er wel, dat weet je niet, wij kennen niet al deze mensen goed genoeg om dat te weten - dan kunnen we wel zeggen dat de hele boel veroorzaakt is door een slechterik. Want alleen slechteriken vallen onschuldige mensen aan.'
'Daar heb je gelijk in,' gaf mama toe. 'Maar het doet niet erg terzake. Want ik heb het, hoe dan ook, niet gedaan.'
'Waar ben dat beest eigenlijk geblijft?' wees Kwetter naar het podium.
Dat was een hele goede vraag.
Een dinosaurus zo groot als een koe, die verlies je niet zo maar uit het oog. Zou je zeggen. Toch was het dier nergens te bekennen. Op het podium stond alleen nog Alexander, die hartverscheurend huilde.
'Jooost!' schreeuwde hij om zich heen. 'Joooooost!'
Maar de dino gaf geen antwoord.
'Aha,' zei mama. 'Tóch een slachtoffer. Ik durf te wedden dat deze hele toestand op touw is gezet om de dino te ontvoeren.'
'Dat zou ik niet zeggen,' zei Kwetter bleekjes. 'Kijk jij maar eens naar jouw stoeltje!'
We keken allemaal naar de stoel, waarop mama daarstraks nog gezeten had.
Er zaten drie ronde gaatjes in. Rondom de gaatjes was het fluweel van de stoel zwart geschroeid, alsof er iets gloeiend heets door de stoel heen gevlogen was.
Een kogel, bijvoorbeeld.