Overduidelijk geen badpak
De week daarna zat Gaby voortdurend op haar kamer. Met haar spiegel en haar geschminkte gezicht. Volgens mij deed ze de hele tijd niets anders dan naar zichzelf staren en haar spiegelbeeld lieve woordjes laten zeggen. Een beetje raar vond ik het wel, maar mij kwam het niet slecht uit dat ze een week lang bij mij en Kwetter uit de buurt bleef.
Anders was ze vast en zeker voortdurend bezig geweest met uitlachen en flauwe opmerkingen maken.
Over mij en Kwetter, dus.
Kwetter wilde mij voordurend knuffelen. Dat wilde ze altijd al, maar nu vond ik het niet erg meer. Afgezien van het feit, dat ze me een hoop blauwe plekken bezorgde als ze iets te enthousiast werd. Dat mocht wel wat minder. Maar verder vond ik het wel gezellig.
ALs we niet knuffelden, keek ik veel naar Kwetter. Gewoon, omdat ik het leuk vond om haar te zien, met die lieve sproetjes en die rode haren en die hemelsblauwe ogen...
Waarschijnlijk zou Gaby hebben gezegd dat ik zat te zwijmelen. Dat ik dromerig keek. En misschien had ze daar dan wel gelijk in gehad.
Nou ja, laat ik eerlijk zijn: waarschijnlijk had Gaby iets heel anders gezegd. Ze kan soms een beetje overdrijven. Ze zou bijvoorbeeld dat ik zat te kwijlen als een hondje bij de voederbak.
En daar had ze dan zeer zeker geen gelijk in gehad.
Ik zat ook niet de hele tijd naar Kwetter te staren, hoor. Alleen tijdens het avondeten en het huiswerk maken. Als we gingen zwemmen (en dat moest iedere dag een uurtje, want beweging is gezond) dan staarde ik zeer zeker niet naar Kwetter. Dan deed ik alles wat ik kon, om haar maar niet te hoeven zien.
Want mama had alleen Kwetters gezicht en haar armen geschminkt. De rest hoefde niet, want daar kwamen toch kleren overheen. Dus de rest was nog gewoon oranje.
Het was alsof ik zat te kijken naar Lenny, die een oranje badpak aan had. En een bijpassende maillot. Dat probeerde ik ook de hele tijd tegen mezelf te zeggen. Kijk nou, daar loopt Lenny in een badpak!
Maar dat was niet vol te houden. Het was overduidelijk géén badpak. Er zat bijvoorbeeld een navel in en die hebben badpakken niet.
En er zat een bikini overheen en dat doe je met een badpak ook niet.
Die bikini die moest, van mama.
Kwetter zwom het liefste in haar blootje, maar mama zei: 'Niks ervan, we zijn hier niet in Boegoe-boegoe.'
'Nee,' zuchtte Kwetter dan. 'Jammer, he?'
Wij waren te beleefd om te zeggen dat we dat helemáál niet jammer vonden. Maar die bikini bleef verplicht.
Trouwens, ook zonder bikini had je duidelijk kunnen zien dat Kwetter geen badpak aanhad. Want... Ja...
Al met al werd het een behoorlijk verwarrende week, en ik was blij toen-ie eindelijk voorbij was.