Nou hebben we het ergens over
Want Mr. Woordkramers plan raakte in een hgere versnelling dan hij zelf vermoed had.
Veel mensen haalden inderdaad, dankzij onze rechtzaak hun geld weg bij de Doggersbank. En ze tankten niet meer bij Cockel, enzovoort. Het ging langzaam, maar op den duur zouden ze inderdaad die bedrijven wel op de knieën krijgen. Precies zoals Woordkramer bedoeld had.
Maar Mr. Woordkramer had met één ding geen rekening gehouden: de Donderkat had fans.
Heel veel fanatieke fans.
Fans die jaren lang niks anders hadden gedaan dan op hun kamertjes zitten en computerspelletjes spelen, en die het afgelopen jaar een geweldig nieuw computerspel hadden ontdekt. Namelijk: het spel dat mijn moeder had laten maken, het spel waarbij je alles over scheikunde leerde. Nou ja, je leerde niet álles over scheikunde. Je leerde alleen het belangrijkste, namelijk: hoe maak ik een bom.
En je leerde eten met mes en vork - eigenlijk vermoed ik dat mijn moeder dát het belangrijkste vond.
Maar de fans dachten er heel anders over.
En gelukkig maar, want ik denk niet dat ze ons met mes en vork uit de gevangenis hadden kunnen bevrijden.
Met een bom gaat dat een stuk makkelijker.
Het enige probleem was dat mama en Kwetter in de damesbajes zaten, en papa en ik bij de heren.
Op een ochtend zei mama: "Nou jaaa, zeg - wat ons vannacht toch is gebeurd! De hele muur van de gevangenis opgeblazen! Alle damesboeven renden naar buiten. Behalve ik en Kwetter, natuurlijk, want wij laten jullie niet in de steek.'
De nacht daarna was de herengevangenis aan de beurt.
BOEM!!!
Deze bommenlegger had beter zijn huiswerk gedaan dan die van gisteren, want niet alle boeven konden ontsnappen. Alleen die uit de cellen vlak naast ons. En wij, natuurlijk, maar dat deden we niet. Dat zou niet aardig zijn voor mama en Kwetter. Die waren in de nor blijven zitten om ons niet in de steek te laten - en dan zouden wij nu vertrekken zonder hen? Ik dacht het niet.
'Komen jullie nou nog?' riep een stem uit het duister.
'Nee!' riep papa terug. 'Wij willen helemaal niet ontsnappen!'
Dat was nieuw voor mij.
'Want als wij ontsnappen,' ging papa verder, 'dan is alles weer zoals het vroeger was!'
Ik zag het probleem niet. Vroeger zat ik niet in de gevangenis. Beviel mij prima.
'Dan kunnen Dogger en Cockel en hun soort gewoon doorgaan met hun schurkenstreken.'
Oh. Bedoelde hij dat.
'Dus wij verlaten de gevangenis alleen als we met opgeheven hoofd door de voordeur naar buiten kunnen, omdat Dogger voorgoed verslagen is.'
'Okee,' riep de stem uit het duister terug. 'Begrepen! Kom op, jongens, waar is de dichtstbijzijnde Doggersbank?'
'Op de Grote Markt,' antwoordde een andere stem.
Daarna klonk het geluid van wegrennende voeten.
En aanscheurende politiewagens, sirenes, blaffende honden enzovoort, want hetw as natuurlijk wel opgevallen dat er een gat in de gevangenis zat.
Maar daar doelde papa niet op toen hij tevreden mompelde 'Kijk, nou hebben we het ergens over.' Nee, dat ging duidelijk over die bommenleggers die op zoek waren naar de Doggersbank.