Komt er een eind-aftiteling?
'Is de professor daar? De baas van de dino?' vroeg de stem.
Alexanderknikte bleekjes.
'Hij knikt van ja,' zei de dikke agent voor de duidelijkheid.
'Mooi zo,' zei de stem. 'Professor, u bent toch een kennis van mevrouw Laarmans, is het niet?'
'Jawel,' zei Alexander met een beverig stemmetje. 'Om precies te zijn: ze staat nu... auw! Mijn teen! Dat doet pijn, Jose-mmmblmm.'
Mijn moeder had haar hand tegen zijn mond geduwd voordat hij haar naam helemaal uit kon spreken.
'Wat was dat?' vroeg de gluiperige stem wantrouwig. 'Wie is daar allemaal?'
'Eh... niemand,' zei Alexander. Hij klonk een beetje zenuwachtig, want mama stond met haar hak boven zijn tenen, klaar om te stampen als hij iets doms zou zeggen. 'Nou ja, ik ben er natuurlijk, en twee agenten, en de jongen van het technische lab...'
'De jongen van het technische lab heeft ook een naam hoor,' merkte de jongen van het technische lab op. 'Hij heet Jonathan en hij is toevallig óók een agent, officieel.'
'Maar wel in een andere salaris-schaal,' grinnikte Rasmus.
'Maar ik mag wel schieten,' hield Jonathan vol.
'Maar je hebt geen eigen pistool,' zei Rasmus ernstig.
'Nee maar als bijvoorbeeld een meestercrimineel jou neerschiet, dan mag ik jouw pistool pakken en hem doodknallen, zodat alles toch nog goed komt vlak voor de eind-aftiteling.'
Een paar seconden keken Rasmus en Ronja zwijgend naar hun collega.
'Jij moet eens wat wat minder televisie kijken,' zei Ronja.
'En je moet ook wat vaker oefenen op de schietbaan,' zei Rasmus. 'Want jij kunt nog geen meestercrimineel raken op vijf passen afstand, zelfs niet al was hij twee meter lang en tweehonderd kilo dik.'
'Ahum,' deed de stem uit de luidspreker, 'als jullie straks klaar zijn met elkaar afkatten, en jullie zijn het eens over wie mij mag doodschieten vlak voor de eindaftiteling, waar jullie trouwens net zo goed meteen over kunnen ophouden want dit is helemaal geen film, en mocht er ooit een film over mijn leven gemaakt worden - en die kans is he-le-maal niet denkbeeldig, ik ben al met mensen van een echte filmstudio in gesprek toevallig - dan kan ik je verzekeren dat die film een heel ander einde krijgt... eh... hoe was ik mijn zin ook al weer begonnen?'
'Weet ik veel,' zei Rasmus geprikkeld. 'Het was jouw zin.'
Ik wist nog precies hoe de zin begonnen was, maar ik hield mijn mond want de schurk mocht niet weten dat wij er waren.
Gelukkig wist Ronja het ook nog: 'Met het woordje "als".'
'Wat heb ik dáár nou aan,' riep de schurk geërgerd uit. 'Nou ja, maakt ook niet uit allemaal. Ik wilde alleen maar vragen: professor, weet u misschien of ik de Donderkat heb doodgeschoten, daarstraks in het theater?'
'Neenee,' zei Alexander. 'Ze is springlevend, sterker nog, ze staat op dit moment, ehhhhhh... nog... recht overeind?'
Tevreden haalde mijn moeder haar hak van zijn tenen af.
'Jammer,' zei 'M'. 'maar het verbaast me niks. Dat mens is niet kapot te krijgen. Tenminste, niet makkelijk. Maar we zullen zien!'