Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

Koffie uit je wc?

Onderweg zat mama tussen ons in, en daarna moesten mama en kwetter naar de meisjes-cel en papa en ik moesten naar de jongens-afdeling.
Yep. Meisjes hadden een cel. Jongens hadden een hele afdeling. Het is niet eerlijk, daar ben ik zeker van. Maar wat er precies niet eerlijk is, zou ik niet zo een twee drie durven zeggen. In ieder geval: ik wilde graag mijn gesprekje met Kwetter afmaken, dus ik begon onmiddellijk morsecode te tikken tegen de verwarmingsbuizen.
Zo communiceer je met elkaar in de bajes. Dat weet ik toevallig, want ik doe heus niet alleen maar computerspelletjes. In computerspelletjes ga je nooit naar de gevangenis, want er is maar één manier om te verliezen en dat is doodgaan. Ik besef heus wel dat het in het echt veel gewoner is om naar de gevangenis te gaan dan doodgeschoten te worden; zelfs jongens van dertien weten wel dat computerspelletjes geen goed beeld geven van de werrkelijkheid.
Daarom kijken wij ook wel eens films. In films gaan mensen heel vaak naar de gevangenis. Vaak zelfs al helemaal aan het begin van de film! En de rest van de tijd zijn ze bezig met uitbreken.
Dat gingen wij niet doen, natuurlijk. Uitbreken. Mama had zich expres laten arresteren. Ik had geen idee wat haar plan was, maar ik wist wel dat ik het niet in de war ging schoppen.
Maar dat wil niet zeggen dat die films niet leerzaam zijn. Heel veel informatie was niet direct van belang voor mij. Zoals dat je koffie kunt zetten door, als ik het goed begrepen heb, met een electriciteitsdraadje het water in je wc aan de kook te brengen? Ja, dat ging ik dus niet doen. Ten eerste hadden we hier geen koffiespul en dat heb je wel nodig volgens mij, ten tweede lust ik geeneens koffie en ten derde... het water in je wc??? Hoe smerig is dat!?
Trouwens, ten vierde: voordat Rasmus de deur achter ons op slot draaide zei hij nog: 'Als jullie iets van koffie of thee willen, dan zeg je het maar, he?' Dus... Ja...
Die films spelen allemaal in Amerikaanse gevangenissen en ik heb zo het idee dat die best wel veel zouden kunnen verschillen van de Zweedse.
Maar gelukkig had onze cel wel verwarmingsbuizen, dus via tikken daartegen kon ik mijn gesprek met kwetter voortzetten in morsecode. Nu ken ik helaas allen het SOS, in morse. Dat is drie keer lang, drie keer kort en dan weer drie keer lang. Of andersom.
Maar dat is nog altijd beter dan niks, dus ik begon maar eens met een krachtig SOS-signaal (of OSO, dat weet ik dus niet helemaal zeker).
'Hou op met die pokkeherrie!' brulde Dogger in de cel naast ons.
Maar ik ging stug door.
Er kwam geen antwoord. Kwetter kijkt ook nooit gevangenisfilms volgens mij. Mama wel, maar dat zijn dan van die kunst-films zonder ontsnapping en zonder mensen die elkaar voor een sigaret doodsteken met een scherp gevijlde lepel uit de kantine. Meestal over mensen die onschuldig gevangen zitten, en/of gevangen zitten om politieke redenen, en die dan niet uitbreken maar wel de diepere waarde in hun leven leren herkennen of zo. Volkomen onrealistisch als je het mij vraagt.
We zagen mama en Kwetter pas weer na drie weken, in de rechtzaal.

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!