Klasgenootjes uit het hoofd
Mijn vader glimlachte gemeen. 'Daar zullen we Josephine hebben. Nou, Moeflon, ik hoop dat je pret gehad hebt want het is nu min of meer voorbij, zou ik zeggen.'
De Moeflon glimlachte nog gemener. 'Integendeel,' zei hij. 'De pret is nog niet eens begonnen. De pret begint pas over een minuut of… laten we zeggen 8? En 20 seconden?' Hij drukte op een knopje en de deur van de hal zwaaide open. 'Dame, heren... ik presenteer u: de kersverse Nobelprijswinnaar: prof. dr. A. Pieps!
En jawel.
In de deuropening stond Alexander.
Op dat moment begon iedereen tegelijk te praten.
Papa zei: 'Oh. Ben jij het.'
'Ja, natuurlijk bent het niet mama. Mama bent niet dom hoor! Zij zoudt heus niet netjes aan de deur kloppen voordat zij aan ging vallen.'
'Josephine is niet dom,' gaf papa toe. 'Maar ze is wel beleefd. Heel beleefd. Zo beleefd dat ze wel degelijk netjes zou aankloppen, vrees ik.'
'Hoe wist je dat hij het was? En niet mijn moeder?' vroeg ik verbijsterd aan de Moeflon.
'Omdat ik, in tegenstelling tot jullie, nadenk voordat ik ergens aan begin. Jullie denken gewoon: als ik maar genoeg bommen meeneem, kan ik elke situatie wel de baas. Nou, de gevolgen zijn bekend. Enorme schade aan wegen, gebouwen en installaties. En wat hebben jullie bereikt? Niks! Helemaal niks!'
'Eh... we leven nog?' probeerde ik. Ik had natuurlijk moeten zeggen: we hebben niks bereikt, omdat we helemaal niet geloven dat je met bommen iets kunt bereiken. We willen ook helemaal niks bereiken. We zijn niet zoals jij, voortdurend vervuld van plannetjes. Plannetjes om andere mensen te dwingen dit te doen of dat te doen. Ik weet werkelijk niet waarom jij doet wat je doet. Alleen maar om er geld aan te verdienen? Of om het lekkere gevoel dat je krijgt als je anderen in je macht hebt, als jij kunt beslissen over leven of dood? Hoe dan ook, het is laf en minderwaardig. Maar zo zijn wij niet. Zo willen wij niet zijn. Ons gaat het niet om geld of om macht. We lopen niet, met bommen, op allerlei situaties af om er beter van te worden. De situaties komen over ons heen gespoeld als vloedgolven over het strand, en de bommen zijn de enige manier waarop wij ons staande kunnen houden.
Maar ja, dat zei ik dus allemaal niet. Dat bedenk je altijd achteraf pas.
'Puh,' deed de Moeflon. 'Jullie leven nog - dat is waar. Maar dat zal niet lang meer duren. Want niets of niemand kan jullie nog redden. Ik maak wel plannen voordat ik iets doe, snap je? Ik heb jullie grondig bestudeerd. Archieven doorzocht, het internet afgeschuimd, telefoons afgeluisterd, computers gehackt, noem maar op. Ik weet alles van jullie. Alles. Daarom herkende ik jullie meteen, toen jullie de theaterzaal binnenkwamen. Ondanks alle schmink. Omdat jouw moeder, met domme gevoel voor humor, Kwetter precies zo geschminkt had als jouw klasgenootje Lenny. Ik ken al jullie klasgenootjes uit mijn hoofd, namelijk. Ik weet dat jij verliefd bent op die Lenny...'
'Helemaal niet,' zei ik nijdig.
'Oh, kostelijk,' hikte Moeflon. 'Kostelijk, kostelijk! Ik ken jou beter dan jij jezelf kent!
Intussen riep de doctor naar Alexander: 'Haha! Nu heb ik je! Nu zullen we eens zien, wie hier de waanzinnigste wetenschapper is!'
'M... maar... ik ben helemaal niet waanzinnig,' piepte Alexander. 'Ik... wie... Doctor Santos? U hier?'
'Wat?' riep mijn vader geschokt. 'Zei je: doctor Santos?'
'Aha,' zuchtte ik. 'Het is weer eens zo ver...'