Jij en ik en de Commissie Bouw- en Woningtoezicht
'Hoho,' protesteerde ik, 'er is natuurlijk nog een ándere manier. De mama-manier, zal ik maar zeggen. Je gooit gewoon een klein bommetje naar binnen. Ontploft de hal, dan was het veilig. Ontploft het hele gebouw, dan was het kennelijk niet veilig.'
Papa glimlachte.
'Dat is waar. Dat is inderdaad de mama-manier. Wat een geluk, dat we haar niet bij ons hebben! Het is een hele domme manier namelijk. Tenzij je graag luid en duidelijk aan iedereen wilt laten weten dat je eraan komt. Ik bedoel: stel dat de schurken daar netjes zitten te wachten met Joostje, en ze horen opeens hun hal ontploffen... Wat denk je dan dat ze doen?'
'Ik wil er niet aan denken,' jammerde Alexander zachtjes.
Kwetter keek on allemaal met grote, verbaasde ogen aan.
'Bent ik nou gek of zo?' vroeg ze. 'Of dom of zo? Ik denkte dat de oplossing heel erg eenvoudig bende, maar jullie praat allemaal over bommen en wat ze met Joostje gaat doen, wat ik niet zult zeggen want die arme Alexander ga misschien wel huilen als ik zegt dat ze Joostje hartstikke dood ga schieten en meenemen maar de SmikSmek Mjamburgerfabriek om hem in de gehaktmachine te gooien...' Ze ging wat harder praten, om boven het gesnik en gesnotter van Alexander uit te komen. 'Terwijl het zo simpel bent! Als ze boemen aan de drempel hebt gemaakt, om ons op te blazen wanneer wij daar overheen stapt, dan ga wij toch gewoon niet via de deur? Maar via het raam?'
'Ja, natuurlijk!' riep ik enthousiast. 'Dat ik daar zelf niet opgekomen ben! Pfff, al die uren dat ik Gruwelijke Sluipmoordenaar I t/m IV heb gespeeld, eh, zou hebben gespeeld bedoel ik, als het geen 18+ spelletjes was, wat het wel is, tenminste dat heb ik horen zeggen want ik heb die spelletjes nooit in handen gehad natuurlijk... eh... wat wou ik ook al weer zeggen?'
Papa glimlachte: 'Waarschijnlijk wilde je zeggen dat die Gruwelijke Sluipmoordenaars van jou óók altijd door het raam naar binnen gaan, en dat je dus zelf ook best op dat idee had kunnen komen. Waar ik aan toe wil voegen dat je het jezelf maar niet al te kwalijk moet nemen. Ik snap best dat je niet op het idee van het raam kwam. Want deze loods heeft geen ramen.'
'Wel hoor,' zei Kwetter verontwaardigd. Ze wees op een heel klein wc-raampje, zo'n 12 meter boven de grond.
Papa, Alexander en ik keken naar het raampje.
'Tja,' zei Alexander. 'Technisch gesproken is het een raam, dat is wel zo. Maar we hebben er niks aan, natuurlijk. Geen mens kan daar door heen.'
Papa, Kwetter en ik keken elkaar aan en grijnsden.
'Het is al weer een tijdje geleden, dat jij Kwetter heb gezien, of niet?' vroeg ik. 'Blijkbaar ben je vergeten wat zij allemaal kan. Ik zou zeggen: zet 'm op, meid!'
Maar mijn aanmoediging was niet nodig.
Kwetter was al weg.
Gelukkig was de loods al oud, en het metselwerk was niet meer zo netjes. Hier en daar waren er stenen kapot, of waren er stukken mortel tussen de stenen uitgevallen.
Jij en ik, en de Comissie Bouw- en Woningtoezicht, zouden waarschijnlijk zeggen: "tsss, wat is dit pand in slechte staat, hier moet dringend gerenoveerd worden."
Maar voor Kwetter betekende deze muur: "Ha, leuk, een klimwand!"
Ze schoot omhoog als een hagedisje, en in een oogwenk had ze het raampje bereikt.