Hoeveel honden reken je mee?
Hun kameraden schoten, joelend en lachend, op alles wat er maar bewoog. Ze schoten trouwens ook op alles wat er niet bewoog.
Ze schoten alleen niet op elkaar - jammer genoeg. Eh ik bedoel: gelukkig maar (van mama mag ik nooit hardop hopen dat iemand dood gaat, omdat dat onbeleefd is.) Het leek wel alsof ze samen één beest waren. Een dolgedraaid beest waar heel veel kogels uit kwamen.
Kwetter en ik besloten om niet al te dichtbij hen te komen, en ons niet te laten zien.
Dat kon nog lastig worden als we gingen proberen Gaby te redden.
Maar dat probleem was van later zorg, de vraag was nu eerst: waar was Gaby eigenlijk?
Het is lastig om iemand te redden, als je niet weet waar diegene eigenlijk is.
Als antwoord op die vraag klonk er een grote ontploffing aan de ene kant van de mijn. Laten we zeggen: de zuidkant. Ik had geen idee waar het zuiden precies was, want de boomkruinen benamen ons al het zicht op de lucht, dus ik kon de zon niet zien. Het was trouwens behoorlijk bewolkt, dus... ja... Ik noem gewoon de ene kant even de zuidkant en de andere de noordkant, okee?'Gaby is dáár,' zei ik tegen Kwetter en ik wees naar de noordkant.
Kwetter knikte. Zij kent Gaby bijna net zo goed als ik, en zij had ook al begrepen dat Gaby die bommen niet liet ontploffen om ons te vertellen waar ze zat. Ze liet ze ontploffen waar ze niet zat, om de soldaten in de war te brengen.Dat werkte heel aardig. De soldaten renden brullend en schietend naar de zuidkant.
Wij slopen stilletjes naar het noorden.
Het noorden was echter nogal een groot stuk oerwoud. En in dit oerwoud kon je vlak langs elkaar heen lopen zonder elkaar te zien.
We sprongen van tak naar tak, we zwierden aan lianen maar Gaby zagen we nergens.
Totdat de generaal aankwam bij de mijn. Hij had een groepje gewonde soldaten bij zich, en één bloedhond. Of twee. hangt ervan af hoe je het bekijkt. Als je de soldaat, die op handen en voeten mee kroop en steeds aan de grond snuffelde en voortdurend 'Woef woef!' riep, die kortom deed alsof hij een bloedhond was en hoogstwaarschijnlijk ook echt dacht dat hij een bloedhond was, meetelde, dan waren het er twee. Als je alleen de echte hond mee telde, dan was het er eentje.
Of zeven-achtste, als je meerekende dat hij een poot en een oor en de helft van zijn staart miste.
Hoeveel honden je ook telde, één ding was zeker: er was precies een goede, scherpe hondenneus die gewend was om ontsnapte kinderslaven op te sporen.
Mooi. Die ging Gaby voor ons vinden. En daarna zouden we wel verder zien.
De hond had het er niet makkelijk mee, want de lucht was vergeven van rook en kruitdamp en stof, en Gaby en ik waren kriskras door het hele gebied gelopen dus onze geur hing zo ongeveer overal.
En toch wist het beest mijn zusje te vinden. Knappe hond!