Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

Hoe slecht wil je ze hebben?

Mijn mooie dikke boom had nu opeens geen wortels meer, dus die viel krakend om. Boven op de generaal en zijn mannen. En, niet te vergeten, zijn bloedhonden. Jammer genoeg konden ze allemaal net op tijd opzij springen, behalve dan dat één van de honden met zijn staartje vast kwam te zitten. De andere honden stonden eromheen en maakten piepende geluidjes. Ze wilden niet verder lopen voordat hun kameraad bevrijd was. De generaal en zijn mannen stonden een tijd lang tevergeefs aan de boom te sjorren. Ze kregen de gevallen woudreus niet van zijn plaats, hoezeer de generaal zich ook opwond. En hij wond zich heel erg op.
'Schiet op, idioten!' bulderde hij met een knalrood hoofd. 'Dat rotjoch ontsnapt! Laat die honden dan gewoon hier achter!'
'Maar dan kunnen we hem niet vinden, baas. En ze willen echt niet mee zolang hun vriendje...'
Brullend van woede greep de generaal een kapmes, en in één zwaai hakte hij de staart van de hond af.
'Ik moet hier ook alles zelf doen,' mopperde hij. 'En nu op pad, en snel een beetje.'
De honden hadden al snel mijn geurspoor te pakken en ze kwamen opnieuw achter mij aan, maar echt van harte ging het niet meer. En hun enthousiasme werd snel minder, want ik had intussen niet stilgezeten.
Ditmaal ontploften er twee bommen tegelijk, één bij een boom links en één bij een boom rechts.
Natuurlijk had ik niet geweten op welk moment de generaal en zijn mannen langs die bomen zouden komen, dus de lengte van de lonten was een beetje een gokje geweest.
Dat er een tak op het oor van één van de honden terecht kwam, was dan ook pure mazzel.
Voor mij dan dus, he.
Niet voor de hond.
Voor de hond was het best wel pech. Vooral omdat generaal Killa er geen woorden meer aan vuil maakte en niet eens meer probeerde de tak van het oor af te krijgen.
Hup, tjak, daar ging het oor.
'En nu weer achter die ellendige slaaf aan!' beval de generaal.
Ja hoor, daar kwamen ze weer.
Ze konden me makkelijk vinden, want ik was niet ver weggelopen. Tenminste, niet in de lengte.
Wel in de hoogte. Ik was weer een boom ingeklommen. De honden bleven blaffend staan en sprongen voortdurend tegen de stam op, de mannen schoten op het bladerdek, en BOEM! de boom ernaast had ineens geen wortels meer en viel krakend om.
Deze keer was het geen toeval dat hij recht op de soldaten en honden terechtkwam. Ik had het zorgvuldig uitgemikt, precies zo dat de kruin van boom nummer twee precies aan de voet van boom nummer één terecht zou komen.
Helaas viel hij niet bovenop de hoofden van de soldaten en de honden. Ze konden allemaal nét op tijd wegspringen.
Ik had daar gemengde gevoelens over.
Eigenlijk had ik het liefste gehad dat ze allemaal hartstikke dood zouden gaan. Ten eerste omdat ik dan van ze af was, en ten tweede omdat ze het verdienden. Ze hielden zich allemaal bezig met slavernij, moord, plundering en algemene oorlogsmisdaden. Ik bedoel: hoe slecht wil je je slechteriken hebben?
Aan de andere kant: ze zaten allemaal tot aan hun oren tjokvol met drank en drugs, dus ze hadden nauwelijks een idee van wat ze deden. Kun je iemand iets kwalijk nemen wat hij doet zonder het te weten?
Ja, natuurlijk kun je dat. Zou ik zeggen. En mama zou het met me eens zijn.'Maar,' zou ze zeggen, 'dat is nog geen reden om ze dood te maken. Mensen doodmaken is verschrikkelijk onbeleefd, dat is iets wat alleen slecht opgevoede pummels doen. En jij bent niet slecht opgevoed, mag ik hopen!'
En het erge is: daar had ze gelijk in. Ze had me zo goed opgevoed, dat een deel van mij ontzettend opgelucht was dat geen van de soldaten doodging toen mijn boom op hen viel.
Een ander deel van mij vond dat behoorlijk jammer.
En allebei de delen werden misselijk toen ze zagen wat er daarna gebeurde.

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!