Hoe oud was Shakespeare?
Vier van de gil-meisjes rukten zich los van hun ouders en stormden op mijn zusje af.
'Je liegt!' krijsten ze. 'Je bent op mij! Op mij, en op niemand anders!'
'Nou ja, zeg!' antwoordde mijn Gaby nijdig. 'Ik weet zelf toch zeker wel op wie ik ben?'
'Nee!' gilden de meiden. 'Je weet niks! Niks! Niks weet je ervan! Jongens begrijpen niks van de liefde! Maar wij wel! En onze liefde is voorbestemd, die zal zo groot worden dat hij de geschiedenis in gaat! Beroemder dan Romeo en Julia, of die twee van de Titanic!'
Die verhalen liepen allebei heel slecht af,' merkte mijn vader op. 'Wisten jullie dat?'
'Hou je d'r buiten, ouwe zeur!' krijsten de meiden. 'Ouwe mensen snappen helemáál niks van de liefde!'
Kennelijk snappen alleen dertienjarige meisjes iets van de liefde.
Helaas snapt er niemand iets van de dertienjarige meisjes.
Zo blijft er veel onbegrip in de wereld.
Maar hoe weinig ik er ook van snap, zelfs ik zag nog wel dat mijn vader een kapitale fout maakte, toen hij met een geamuseerd gezicht zei: 'Weten jullie eigenlijk hoe oud meneer Shakespeare was, toen hij het verhaal over Romeo en Julia schreef?'
Doe dat nou niet, pap, dacht ik. Je ziet toch dat die meisjes op het punt staan om vol-ko-men ontoerekeningsvatbaar te worden?
Ja hoor, daar had je het al. De vier liefdes-experts stortten zich onder woedend gebrul op mijn arme vader. Die werd volledig verrast door hun aanval en voor iemand wist wat er gebeurde lag hij op de grond, met twee gil-meisjes bovenop hem die hem sloegen waar ze hem maar konden raken.
De andere twee meisjes wierpen zich op Gaby.
'Leugenaar,' schreeuwden ze (waar ze helemaal gelijk in hadden, eerlijk gezegd). 'Je houdt van mij! Van mij, zeg ik!' (Daar hadden ze dan weer helemaal ongelijk in. Ach ja, je kunt niet alles hebben)
Gaby weerde zich kranig, hoewel een kenner - zoals ik - duidelijk kon zien dat ze vocht als een meisje, wat niet erg goed paste bij haar jongensgezicht. De twee meiden waren wel in de meerderheid, maar Gaby had in Boegoe-Boegoe gewoond (waar je heel snel spieren krijgt, of sterft) en ze had als slaaf in de mijnen gewerkt en tegen verschillende bevrijdingslegers gevochten. Dat was allemaal niet zonder gevolgen gebleven, wat betreft spierkracht en reactiesnelheid.
Niet dat Gaby nou opeens goed kon vechten - het bleef meiden-gepruts - maar die twee gillende keukenmeiden sloeg ze moeiteloos van zich af.
Helaas waren er nog meer meisjes. Die zagen dat hun idool werd aangevallen, en ze snelden toe om te helpen.
Ik kon niet zo goed zien welke kant ze wilden helpen. Waarschijnlijk hadden ze daar zelf ook nog geen idee over, want ze begonnen min of meer lukraak om zich heen te meppen.
Ze sloegen mijn zusje, haar belagers, elkaar en mij en Kwetter en papa. Alleen mama was zo verstandig geweest om een paar stappen achteruit te doen, en ze stond het geheel hoofdschuddend aan te kijken.
'Gebrek aan logica,' mompelde ze. 'En niet zo'n beetje ook.'
De situatie werd steeds ingewikkelder, want toen de meisjes mij begonnen te meppen, sloeg ik terug en hard ook.
Dat vonden de vaders van die meisjes dan weer niet zo leuk. Kwaad stormden ze mijn kant op.