Het universum probeert ons dood te maken
Gelukkig greep de beveiliging van het vliegveld in. Het had even geduurd maar nu hád je ook wat: vijf gespierde kerels met onheilspellende zonnenbrillen op, die zonder veel moeite de kwade vaders tegenhielden. Daarna plukten ze de woeste meisjes van ons af en duwden die bij hun vaders in de armen. Dat ging min of meer op de gok, want ze wisten netuurlijk niet wie er bij wie hoorde. Even stonden de vaders in verwarring hun dochters met elkaar te ruilen. het duurde maar even, maar het was lang genoeg voor de bewakers om ons mee te nemen naar een smal gangetje waar de gewone rezigers niet mochten komen.
'Het VIP-gangetje,' legde de oudste bewaker uit. 'Als u ons even had laten weten, dat u van ons vliegveld gebruik wilde maken, dan hadden we klaargestaan en u de hele tijd via het VIP-gangetje laten lopen. Beter voor iedereen.'
Ze zeiden het tegen mijn zusje, natiuurlijk, want ook zei dachten dat zij de beroemde zanger was. Of nou ja, zanger... play-backer. Je weet wel wat ik bedoel.
Mijn zusje reageerde zo arrogant alsof ze echt het kapsel-kereltje was: 'Ik moet me af en toe laten zien aan mijn fans. Daar hebben die kinderen recht op.'
'Maar de veiligheid...' begon een beveiliger.
'De veiligheid is jullie verantwoordelijkheid,' snauwde Gaby. 'Mijn enige verantwoordelijkheid ligt bij mijn fans, begrepen?'
In nijdige stilte beenden de gespierde kerels verder naar het vliegtuig. Wij moesten moeite doen hen bij te houden.
Zonder verdere problemen bereikten wij het vliegtuig dat ons naar Oslo zou brengen.
Daar zaten wij in de eerste klasse, waar je nooit last hebt van fans, dus de vlucht verliep redelijk rustig.
Alleen Kwetter was een beetje lastig, want zij wilde de hele tijd het raampje open doen. Als dat was gelukt waren we allemaal dood geweest want er was daarbuiten niet genoeg zuurstof.
'Hoezo niet?' giechelde Kwetter. 'Jij is een beetje in de war, denkt ik! Jij denk nog steeds dat wij in de onderzeeër zit.'
'Onder water kun je niet ademen, dat klopt,' knikte mijn moeder. 'Maar hoog in de lucht kan het óók niet. Eigenlijk zijn er maar héél weinig plaatsen in het universum waar je een beetje ongestoord kunt ademen. En dan nog. Moet je geen virus of bacterie in je longen krijgen, anders gaat het weer mis. Begrijp goed, Kwetter: het universum probeert voortdurend ons dood te maken, en het enige wat ons kan beschermen is...?'
'Het raampje,' zei Kwetter.
'De wetenschap,' zei mama streng. 'De techniek!'
'Oh!' Kwetter krabde zich achter de oren. 'Volgens mij bent het toch echt een raampje. Maar misschien bent het een wetenschappelijk raampje? Of een techniekerig raampje?'
'Wat voor raampje het ook is,' zei papa streng, 'je blijft ervan af.'
'Maar ik wilt naar beneden kijken,' mokte Kwetter. 'Uit dit raampje ziet ik alleen maar blauwe lucht.'
'Oh, dat regel ik wel even,' zei ik. 'Geen probleem, lieve... Kwetter.'
Zie je wel dat ik geen Lenny zeg?