Het geheime dagboek van Gaby Laarmans
De tientallen beeldschermenlieten plosteling allemaal iets anders zien. Op sommige waren er televisiejournaals van een paar maanden geleden (een enge blonde politicus riep dat het een grof schandaal was dat er een computerspelletje was waarin terroristen, jawel, terroristen! de goeieriken waren), op andere waren er websites waarop fans van de Donderkat ('Ik wist niet eens dat die bestonden,' zei mama zeer verbaasd. 'Wat leuk!') allerlei Donderkat-weetjes met elkaar uitwisselden ('Ze weten wel veel van mij,' zei mama fronsend, 'ik weet niet hoe leuk ik dat vind.'), er waren schermen waarop stond: Je mag dit niet zien, dit is een geheim van de regering. Nouhou, ga nou we-heg. Er waren schermen met allerlei getalletjes ('Heej,' zei papa, 'die weet ik nog! dat was een klapper van vijtien miljoen, haha, meneer Dogger is er nóg ziek van denk ik.) en beelden van beveiligingscamera's (waarop je ons in een politieauto weg zag rijden van een heel groot, glimmend gebouw waarnaast tweehonderd bewusteloze politiemensen op de grond lagen), schermen waarop foto's elkaar afwisselden (bijvoorbeeld van een opengevouwen boekje, waarin stond 'Dit is het geheime dagboek van Gaby Laarmans'. het lag op een bureautje, dat ik duidelijk herkende als het bureautje van Gaby, in ons oude huis waar wij al jaren niet meer geweest waren. Had die griezel van een Moeflon ingebroken in ons oude huis, om daar in onze privé-spulletjes te neuzen? Wat een akelige gedachte! Op het scherm verschenen foto's van álle pagina's, één voor één. Oh, wat vond ik het jammer dat ik ze niet even van dichterbij kon bekijken! Vooral de pagina's waarop heel veel roze hartjes stonden) en schermen met kranten-artikelen en interviews.
'En dit is nog niks,' pochte de Moeflon.
Hij drukte weer op zijn knopje.
Van wat ik toen zag, gingen mijn haren recht overeind staan.
Niet omdat het zo gruwelijk lelijk was, wat ik zag, of walgelijk of zo.
Integendeel.
Ik zag iets wat mij heel na aan het hart ligt, iets waar ik buitengewoon veel van houd.
En toch had ik het liever niet gezien.
Want wat ik zag was: mezelf.
Mezelf, in de commandokamer van de Tsaar Peter. En in de woonkamer, waar ik geconcentreerd en opgewonden in de camera zat et turen.
Op andere schermen zag ik mama, papa, Kwetter en Gaby, en ons allemaal samen, pratend over van alles en nog wat.
'Wat is dat!?' riep mama ontzet.
Inderdaad, dacht ik. Ik zie mezelf maar al te graag, maar niet levensgroot op een muur van televisies in het hol van een misdadige superspion. Dus... Ja...
Wat was dit?
'Dat kan uw man u wel vertellen,' gnuifde de Moeflon.