Het algemene snikmoment
Het eerste wat er gebeurde, toen we aan boord van de helikopter klommen, was dat mama ons alle drie ver-schrik-ke-lijk hard knuffelde.
Het tweede wat er gebeurde was dat Gaby heel hard begon te gillen, want mama had haar pijnlijke arm nogal stevig beetgepakt en dat was geen lolletje.
Wat ook geen lolletje was: mama moest de hele tijd huilen. Van blijdschap, omdat ze ons weer zag na al die tijd.Ja, daar had ik dus geen behoefte aan. Moeders zijn er om je gerust te stellen, als er iets mis gaat. Niet om kraantje-lek te spelen. Gelukkig was papa er ook nog. Die bestuurde de heli.
Ik wist niet eens dat hij dat kon.
En hij kon het ook niet.
Althans, niet zo heel goed. We hingen nogal scheef, en de helikopter vloog ziggend en zaggend in de richting van de bomen.
'Gaat-ie lekker, pap?' vroeg ik.
'Ja jongen,' antwoordde papa vochtig. Hij snoot even stevig zijn neus en vervolgde: 'Sorry voor het gewiebel, jongens. Even de tranen uit mijn ogen vegen, dan heb ik de boel zó weer recht, hoor!'
'Ik vind op dit moment "omhoog" belangrijker dan "recht", pap. Die bomen daar komen behoorlijk dichtbij.'
Papa steeg nét op tijd op.
Aan hem hebben we ook niet veel, dacht ik. 'Die ouders van ons...' begon ik tegen Gaby.
Toen zag ik dat zij en Kwetter óók al tranen met tuiten zaten te huilen.
'Ben ik dan de énige koelbloedige hier?' snikte ik. 'Al dat gejank van jullie is...' Wacht eens even. Snikte ik? Snikte ik? Eh... nou... kennelijk was dit een algemeen snikmoment of zo. Dat je verplicht moest snikken of zoiets. Dat je ogen dat helemaal vanzelf deden.
Dat kan je een jongen eigenlijk niet kwalijk nemen, vind ik. Als zijn ogen niet doen wat hij zelf wil, maar alleen wat het algemene snikmoment wil.
Dus als niemand het erg vindt sla ik nu een stukje over. Naar vlak na het einde van het algemene snikmoment.
Toen zei papa: 'Ja, Michael, nou weten we het wel. Straks droog je nog uit, joh!'
Weet je wast? Ik sla nog een héél klein stukje over.
Toen zei ik heel koelbloedig tegen mama: 'Nou mam, dat had niet veel langer moeten duren.'
'Hoe hebt jij ons eigenlijk gevonden?' vroeg Kwetter.
'Eerst wil ik weten hoe het met júllie is,' zei mama. Toen moesten we dat helemaal gaan vertellen, maar hety zou nogal dubbelop zijn om hier het hele verhaal weer te doen, dus... ja...
Ik sla weer even een stukje over.
'...en toen kwam jij opeens opduiken,' besloot Gaby haar verhaal.
'Inderdaad,' zei ik. 'En nu we het er toch over hebben: hoe hebben jullie ons eigenlijk gevonden?'