Helemaal in het warretje
Het duurde een hele tijd voordat mama klaar was. Mama kan veel, maar ze is geen make-up artiest. Ze doet zelf haast nooit lippenstift op, bijvoorbeeld. Laat staan dat ze ooit eerder bij iemand anders lippenstift op had gedaan. En nu moest ze opeens een heel gezicht schminken. En wel op zo'n manier dat het er geloofwaardig uitzag. Ik bedoel de meeste moeders hoeven alleen maar een clowntje te kunnen, of een piraat. Dat is makkelijk zat. Als bij een clown de mond een beetje groot uitvalt, of een rare kleur rood is, dan zeg je gewoon dat dat de bedoeling was.
Nu was dat anders. Als mama teveel van haar speciale klei op ons gezicht plakte, of ze kneep de boel per ongeluk in een rare vorm, dan leken wij meteen op een monster uit een griezelfilm. Dus met Kwetter en mij had het al behoorlijk lang geduurd.
Het schminken van Gaby duurde nog veel langer, want nu was er een voorbeeldje waar het op moest lijken.
Het haar was het moeilijkst, want dat moest niet alleen geverfd worden maar ook geknipt.
Het duurde alles bij elkaar wel een uur of vier, maar dat gaf niet want we hadden verder toch niet veel te doen. En toen het af was, was het ook echt goed.
'Tadaaa,' zei mama, en ze zette met een dramatisch gebaar een grote spiegel voor Gaby's neus.
Verbijsterd keek mijn zusje zichzelf aan. Haar ogen werden groot en rond als koffiekopjes, haar mond zakte open en uit haar keel
klonk een verstikt soort van iep-geluidje. Daarna begon ze te blozen, dwars door haar make-up heen. Een hele prestatie, want er zat
een behoorlijke lading op gesmeerd.
'Ik...' stamelde ze, 'jij... wat doe jij hier? Hoe kom je aan boord van de...'
'Dat is een spiegel, Gaby,' zei ik behulpzaam. 'Dat is niet je favoriete zanger. Dat ben jij zelf, geschminkt als je favoriete zanger. Knap he, van mama?'
'Ik?' vroeg Gaby onzeker.
'Maar ik zie toch duidelijk...' Voorzichtig stak ze haar tong uit.
Haar spiegelbeeld deed hetzelfde.
Plotseling keek Gaby heel erg ongelukkig. En heel erg verward.
'Jullie is niet aardig,' riep Kwetter boos tegen mama en mij. 'Jullie maak die arme Gaby helemaal in het warretje!'
'Jazeker,' zei mama kalm. 'En af en toe is dat ook nodig. Gaby had allerlei ideeën over zichzelf, die niet overeenkwamen met de feiten. Zo dacht ze, bijvoorbeeld, dat zij niet om uiterlijke schijn gaf, maar alleen maar keek naar mensen hun karakter. En die gedachte was niet in overeenstemming met de feiten. De feiten, Kwettertje-lief, de feiten! Wij moeten een heilig ontzag hebben voor de feiten! En als mijn
kinderen dat ontzag niet uit zichzelf ontwikkelen, nou, dan moet het maar kwaadschiks. Kan ook.'
Vol medelijden keek Kwetter naar mijn zusje. 'Volgens mij hebt zij het nu wel begrepen,' zei ze. 'Doet nu de schmink er maar weer af, ja?'
'Goed,' zei mama, maar Gaby zei: 'Nee, laat het nog maar even zo.'
'Wat je maar wilt,' glimlachte mama. 'Kwetter, Michael, kom! We gaan even zwemmen. Kijken of de schmink blijft zitten. Gaby, kom jij straks ook?'
'Hmmm,' deed Gaby verstrooid, en ze keek strak naar de spiegel. Terwijl wij de kamer uit liepen zag ik hoe ze geluidloos tegen de spiegel praatte. Daarbij keek ze strak naar de mond van haar spiegelbeeld, alsof ze de woorden van zijn lippen probeerde te lezen.
Ik kan me vergissen, maar ik dacht te zien dat ze zei: 'Hallo Gaby, wat leuk je te ontmoeten. Je lijkt me heel aardig.'
De rest van het gesprek kon ik niet volgen, want Kwetter sleurde me mee naar het dek.