Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

Gelukkig bent u een schurk

Ze zat in een helikopter, zag ik nu. Een grote legerhelikopter. Op de plek waar meestal een vlag staat geschilderd stond nu een haastig geverfde tekening van een kattenkopje.
'Joehoe!' riep ze. 'Is daar iemand?'
Ik zeg het niet graag, maar nu was ik toch onder de indruk van Generaal Killa. Terwijl zijn hele leger,  door de verschrikkelijke bommen van mijn moeder, zo vreselijk in de war was dat ze wel baby's leken, krabbelde hij overeind en liep waardig in de richting van de helikopter.
'Ik ben generaal Killa,' riep hij. 'En ik ben hier de baas. Bent u gestuurd door de president? Een buitenlandse huurling?' Hij was nauwelijks te verstaan, door het lawaai van de helikopter.
Mijn moeder had dat probleem niet. Ze had kennelijk een microfoon aan boord, of zo.
'Duur ding?' daverde haar stem over de binnenplaats. 'Ja, natuurlijk is een helikopter een duur ding. Maar wat doet dat ertoe? Ik...'
'HUURLING!' brulde de generaal. 'U! Dat u een huurling bent!'
'IK? Oh nee hoor. Werken voor geld - het idéé. Werken voor geld is vre-se-lijk ordinair, wist u dat niet? Je moet alleen werk doen wat je leuk vindt.'
'En dit,' schreeuwde Killa terwijl hij wees naar de totale vernietiging om hem heen, 'vindt u leuk?'
'Nee hoor,' lachte mama, 'Ik heb helemaal geen jeuk, hoe komt u dáár nou weer... oh, wacht! Ik begrijp het! U vroeg of ik dit leuk vind. Nou, eerlijk gezegd, dat het zo'n rommeltje wordt, dat vind ik altijd wel jammer. Maar het opblazen zelf, het knallen, daar kan ik geen genoeg van krijgen! Dat zou ik elke dag wel willen doen. Maar ja, je kunt niet zomaar alles en iedereen van de aardbol blazen, nietwaar? Dat hóórt niet. Gelukkig zijn er nog mensen zoals u. Echte schurken, die zó slecht zijn dat je ze wel op moet blazen. Zonder uw soort zou mijn leven een stuk saaier zijn. De wereld zou er wel behoorlijk op vooruit gaan, natuurlijk... Maar goed, daar kom ik allemaal niet voor. Ik kom voor mijn kinderen. Een jongen en twee meisjes, waarvan één oranje. Heeft u die misschien ergens gezien?'
'Aha,' bromde de generaal, 'horen die bij u. Nou, dat verbaast me helemaal niks.'
'U heeft ze dus gezien,' zei mama. 'Waar...'
Ik zag werkelijk geen enkele reden meer om tussen de bomen te blijven zitten.
'Hier zijn we!' riep ik terwijl ik tevoorschijn sprong en tussen de kraters door rende. Ik zwaaide met mijn armen en sprong in de lucht, zodat mama mij niet over het hoofd kon zien.
Helaas was zij natuurlijk niet de enige, die mij zag.

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!