<<
Geen teddybeer en geen dekbed
'Hij moet één van deze kamers zijn binnengegaan,' redeneerde ik. 'Als we nu eens aan alle deuren luisterden?'
'Dat is een plan,' zei mijn zusje. 'En dan bedoel ik: echt weer zo'n superdom Michael-plan.'
'Oh,' zei ik. 'En wat is jouw plan?'
'Mijn plan?' vroeg Gaby luchtig. 'Eh... nou... gewoon'
'En “gewoon terug naar bed gaan” telt niet als een plan,' waarschuwde ik.
Gaby probeerde te kijken alsof ze iets heel anders had willen zeggen.
Op dat moment hoorden we een geluidje aan onze linkerkant. Een heel zacht geluidje, alsof er een knuffelbeer van één meter hoogte op een donzen dekbed viel.
We keken opzij. Geen knuffelbeer en geen dekbed, natuurlijk. Het was alleen maar Kwetter, die op de grond gevallen was. Op het zijdezachte, dikke tapijt van het Swinefeller auditorium.
'Kwetter?' vroeg ik bezorgd. 'Gaat het wel goed met jou?'
Kwetter zei niks terug. Ze leek bewusteloos.
Op dat moment hoorde ik hetzelfde geluidje weer, dit keer aan mijn rechterkant. De kant waar Gaby stond. Behalve dan dat ze niet stond, natuurlijk. Ze lag op d egrond. Net als Kwetter.
Toen pas begreep ik wat er aan de hand was. Ik probeerde me om te draaien, maar al halverwege mijn draai voelde ik een doffe dreun tegen mijn achterhoofd. Terwijl ik in elkaar zakte zag ik nog net het tevreden gezicht van Snoet, de kinderdief.
Je blijft nooit lang bewusteloos. In films en boeken en dergelijke is dat anders, daar kun je een klap op je kop krijgen en een dag later wakker worden. En dan heb je de hele nacht in een steegje gelegen. Of je bent meegenomen en ligt in het hoofdkwartier van de schurken. Vastgebonden op een griezelige tafel, terwijl de meester-schurk zich over je heen buigt en zegt: 'ik houd niet van nieuwsgierige kinderen. Vertel me alles wat je weet, of anders...' en daarna vertelt hij je alles wat je moet weten, terwijl jij intussen ongemerkt je handen uit hun boeien wriemelt voor een spectaculaire ontsnapping.
Zo gaat het in het echt dus niet. Helaas.
In het echt blijf je maar een paar seconden bewusteloos, hooguit een halve minuut. En daarna moet je naar het ziekenhuis voor je gebutste hersentjes.
Als je door een echte vakman op je kop wordt getikt, dan is het wat anders. Een echte vakman slaat niet te hard, zodat je hersentjes redelijk heel blijven. Dat is fijn.
Helaas heeft hij ook altijd een flesje met spul in zijn zak. Spul waarvan je, zeg maar, in slaap valt. Of bewusteloos blijft – als je toevallig net bewusteloos bent geraakt. Het soort spul dat ze in ziekenhuizen gebruiken, als de dokter je moet opereren en hij geen zin heeft in een patiënt die de hele tijd ligt te gillen en te spartelen van de pijn. Dat opereert niet prettig, namelijk.
Snoet was een echte vakman, en hij wist ons alle drie bewusteloos te houden terwijl hij ons stiekempjes mee smokkelde uit het Swinefeller auditorium, het duisterste deel van de nacht in.
