Geen paniek! Geen panieieieiek!!
Het eerste wat er gebeurde was natuurlijk dat er een groot rumoer ontstond in de zaal.
Deftige heren riepen: 'Help, help, het is de Donderkat, er is hier een gevaarlijke terrorist!' en ze zochten dekking achter hun dames. Een enkeling begon te applaudisseren omdat hij óók een hekel had aan de Doggersbank. Nog wat meer mensen zetten het op een klappen omdat ze bewondering hadden voor mijn moeders wetenschappelijke prestaties. De meeste mensen gngen applaudiseren omdat de anderen het ook deden. Sommigen zochten onder het applaudisseren dekking achter hun dames. Er waren er ook - vroegere collega's van mijn moeder - die riepen: 'Hee Josephine, ik had je niet eens herkend, leuk dat je er bent meid, laten we straks een kopje koffie doen!'
En er was er één die over de stoelen klauterde en rioep: 'Mevrouw Laarmans! Ik ben al zó lang fan van u! Mag ik alstublieft een handtekening?'
Die ene was, tot grote ergernis van mijn zusje, de kapselknaap.
'Je liegt,' snauwde ze tegen haar idool. 'Je hebt nog nooit van mijn moeder gehoord!'
'Welles,' beet kapselmans zijn evenbeeld toe. 'Dat ik leuk haar heb wil nog niet zeggen dat ik geen hersens kan hebben! Ik ben gewoon heel erg geboeid door alles wat met scheikunde te maken heeft, en mevrouw Laarmans' werk in de synthese van koolstofrasters is toevallig...'
Maar wat mijn moeders werk toevallig was, dat zouden we voorlopig niet te weten komen.
Want temidden van al het lawaai gebeurden er nog heel veel andere dingen.
Alle lampen gingen uit,er klonken knallen, er flitsten flitsen, er ging een alarm af, er klonk een wild en dierlijk gebrul dat geen mens ooit eerder had gehoord - en toch wist iedereen meteen dat dit het geluid was van een getergde dinosaurus, wat meteen een nieuwe ronde van paniek veroorzaakte want wie weet rende er nu wel een dino stikdonkere de zaal in en de tanden van dat beest waren bepaald niet misselijk - en Alexander gilde 'Joost! Jooooost!!'
'Wat knalde daar?' beet papa mijn moeder toe.
'TNT, zo te horen,' antwoordde mijn moeder beduusd. 'Maar 't was er geen van mij, hoor!'
Inmiddels was er vijf man personeel de deftige zaal binnengekomen. 'Geen paniek!' krijsten ze in paniek. 'Geen panieieieiek!'
Ze hadden grote, sterke zaklampen bij zich om de mensen te helpen ordelijk naar buiten te komen.
Maar ze schenen woest om zich heen, omdat ze bang waren ieder moment te worden opgegeten door een rondsluipende dinosaurus. Het gevolg was dat de zeer sterke lichtstralen van hun lampen her en der zwiepten door het publiek.
En als je zo'n straal in je ogen kreeg zag je een minuut lang niks anders dan flitsen en ballen van blauw en geel vuur.
Door dat alles heen hoorde ik duidelijk een akelig, kakelend gelach.