Er zijn nog verstandige mensen
'Wie van jullie heeft die oproep op het internet gezet?' vroeg één journalist.
En een andere vroeg: 'Gaat u de oproep verwijderen nu de Donderkat vrij is?'
De kapselknaap gaf antwoord. Ook al leek mijn zusje sprekend op hem, ik zag het verschil meteen. Degene die me mateloos ergerde door zijn onterechte arrogantie, dat was natuurlijk de kapselknaap. Degene die ik, zodra ze haar mond opendeed, achter het behang wilde plakken om te zorgen dat ze het niet nog een keer deed, dat was mijn zusje.
Raar hoor, dat journalisten dat verschil niet zagen!
'Ik ben al heel lang fan van de Donderkat,' zei de kapselknaap. 'Al voordat ze begon met al die bommen. Ik was vooral fan van haar wetenschappelijke werk. U zou haar boek over stereo-electronische effecten eens moeten lezen! Zéér verhelderend - en baanbrekend, twintig jaar geleden!"
Ik keek even met een schuin oog naar mama. Mama stond zó opzichtig te doen alsof ze deze loftuitingen niet hoorde, dat ze bijna licht gaf.
'Maar in de afgelopen jaren,' ging de kapselknaap verder, 'ben ik een nog grotere fan van haar geworden. Het is niet voldoende om de werkelijkheid als wetenschapper te begrijpen. Het komt erop aan, haar - als mens - te veranderen. Zoals de Donderkat deed, met haar bommen. En zoals de laatste weken duizenden kinderen, over de hele wereld, hebben gedaan. Dus, om kort te gaan: nee, ik ga die oproep niet verwijderen. Het ging er niet om, de Donderkat vrij te krijgen - hoewel ik blij ben dat ze vrij is. Het ging erom, een betere wereld te maken voor iedereen. Met bommen, natuurlijk. De vrijlating van mevrouw Laarmans is puur toevallig - hoewel ik er wel blij om ben...' Die laatste opmerking maakte hij met een misselijkmakend weeë blik op mijn zusje.
Kennelijk was er tussen hen enige discussie geweest iover de vraag of ze mama moesten helpen, en zo ja, hoe of waarom.
En kennelijk was de discussie naar tevredenheid van alle partijen opgelost, want plotseling begonnen kapselmans en mijn zusje te zoenen. In de verte kon je het gegil horen van duizenden teleurgestelde Zweedse meisjes.
'Dát bent een goed idee,' riep Kwetter enthouasiast, en ik was blij dat alle cameralui alleen maar oog hadden voor het geslijm van de kapselknaap, want ik kon Kwetter niet meer ontwijken.
Later, veel later, toen we met z'n allen op een sjieke hotelkamer zaten, vertelde Gaby wat ze allemaal had uitgespookt terwijl wij in de nor logeerden. Ze had in het begin zelf een paar bommen geplaatst, samen met haar kapselknaap. Die poging om ons te bevrijden, bijvoorbeeld, dat waren zij geweest. Daarna had ze, via het internet, mensen opgeroepen om bommen te plaatsen. Heel veel meiden, die fan waren van Kapselmans, deden mee (in de hoop dat hij hen zou opmerken). Er waren ook een paar meisjes die echt de wereld wilden verbeteren, trouwens. En er waren héél veel jongens die gewoon meededen omdat ze het geweldig vonden om dingen op te blazen.
Ik vond het een hele opluchting, te horen dat er ook nog verstandige mensen op de wereld waren.