Een waarlijk volwassen mens
Het was Kwetter.
'Jullie moet voorzichtig lopen,' fluisterde ze. 'Het lig hier propjesvol met boemen!'
Dat was overdreven. In de gang achter de voordeur waren maar twee of drie springladingen aangebracht. En ze waren niet eens erg groot. Ik bedoel: ze waren wel groot genoeg om een paar mensen in kleine stukjes te blazen, maar het was zeker niet genoeg om de hele loods de lucht in te knallen.
Er liep een compleet spinnenweb van draadjes tussen de bommen, de muren en de deur. Zo te zien was het de bedoeling dat iedereen, die de gang in kwam, na een paar stappen bloederig en lawaaiig aan zijn einde zou komen. Maar de loods zelf moest blijven staan.
Het was knap werk, dat wel. Het was precies het tegenovergestelde van wat mama zou hebben gemaakt: die probeert altijd om de gebouwen op te blazen, terwijl de mensen in leven blijven. Ook al zijn het slechteriken.
Deze 'M' wilde ons opblazen, ook al waren wij de goeieriken.
Maar waarom wilde hij de loods laten staan?
Misschien stond dat gewoon in het huurcontract van Dat zou je wel eens willen weten, he? BV.
Maar het zou ook kunnen - en daar hoopte ik op - dat er een andere reden was. Namelijk: dat de slechteriken nog in het gebouw zaten. Misschien wel met Joostje.
'Zullen we maar eens naar binnen gaan?' zei papa.
Alexander keek ongerust naar de draadjes en de bommen.
'Geen zorgen,' zei papa. 'Kwetter weet intussen heel wat af van bommen en zo. Zij heeft alle bommen keurig onschadelijk gemaakt, he meid?'
'Papa,' zei ik streng. 'Kijk eens uit je doppen. Er zitten twee bommetjes bij die heel knap in elkaar zijn geknutseld. Die kun je niet on schadelijk maken. Iedere poging zal maken dat ze ontploffen. Als ze eenmaal ontploft zijn kunnen ze daarna geen schade meer doen, dus dan zijn ze ook onschadelijk gemaakt. Strikt genomen. Maar dat is wel mijn minst favoriete manier van onscahdelijk maken.'
'Oh, is dat zo?' vroeg papa. 'Goh. Knap hoor, dat jij en Kwetter dat zo snel zien. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit zo oplet als Josephine met haar bommen bezig is. Ik ben weer goed in andere dingen. Belastingfraude herken ik van een kilometer afstand!'
'Nou,' zei Kwetter, 'dan moog jij ons beschermen als iemand probeer ons te vermoorden met behulp van belastingfraude. Kom jullie nou nog naar binnen, of niet? Ik zult wel aanwijzen waar je je voetjes moet zetten.'
'Ik denk dat ik beter buiten kan blijven,' zei Alexander. 'Ik ben, eh, nogal van het struikelen en zo. Je kunt mij duizend keer aanwijzen op welke draadjes ik niet mag stappen, maar die gang zou een zekere dood betekenen voor mij. En voor iedereen die bij mij was.'
Papa knikte waarderend. 'Iemand die zijn eigen zwakke punten kent, en durft te te geven, is een waarlijk volwassen mens,' zei hij.
'Mooi,' zei ik, want daar ben ik ook heel goed in. 'Dan ben ik dus volwassen! Dan mag ik voortaan zo laat opblijven, en zo veel computeren, als ik wil!'
'Kom,' zei papa toen hij was uitgelachen. 'We gaan!'
'Brengen jullie Joostje veilig mee terug?'
'Zeker niet,' zei ik. 'Als je denkt dat ik door deze draadjes ga lopen met een dinosaurus...'