Een onverwacht weerzien
'Houd je wel een beetje je hoofd bij het stuur, jongen?' vroeg papa. 'Je zit voor je uit te staren alsof je geest is opgezogen door een breinvampier.'
Ik knipperde een paar keer met mijn ogen. Opgezogen door een wát?? 'Breinvampiers bestaan niet, pap.'
'Andere vampiers ook niet, jongen.'
'Nee, maar over die andere worden wel films gemaakt. En computerspelletjes. En over breinvampiers wordt helemeel niks gemaakt. Dus breinvampiers bestaan nog minder dan de gewone.'
'Minder dan niks?' glimlachte papa. 'Kan iets dan ook méér bestaan dan wel?'
Ik kreeg het ongemakkelijke gevoel dat hij met mij over God wilde gaan praten. Hij doet dat niet vaak, maar de laatste tijd was het al een paar keer voorgekomen. Hij vindt kennelijk dat ik er de leeftijd voor begin te krijgen, of zo.
Gelukkig werd ons gesprek op dat moment afgebroken.
En hoe!
Er kwam iemand dat stuurhut binnen, en weer moest ik met mijn ogen knipperen. En wel vaker dan een paar keer. Mijn mond zakte open. Ik zakte als een plumpudding in elkaar en van verbijstering kon ik geen vin meer verroeren. Een versteende plumpudding, als je je zoiets kunt voorstellen.
Dit was volkomen onmogelijk.
Daar, in de deuropening, stond een meisje met rode haren, en sproeten, en ogen zo blauw als de winterlucht.
Het was mijn oude klasgenootje. Lenny-met-de-rooie-haren.
Hoe kwam zij hier? Hoe had ze mij gevonden? En vooral: waarom? Waarom was ze naar mij op zoek gegaan? Wilde ze mij soms iets zeggen? Of iets vragen?
Ik ontplofte bijna van alle gedachten die rondraasden in mijn kop. Niet alleen was ik meer verbaasd dan ik ooit in mijn leven geweest was, er was ook nog iets anders. Iets in mijn buik. Iets dat zo warm en zacht en zoet was als gesmolten bijenwas. Iets dat zo zwaar voelde als loden blokken aan mijn been, en tegelijkertijd zo licht als een kolonie vlinders in mijn hoofd.
Ik was zo verschrikkelijk blij dat ik Lenny zag! Iemand uit mijn oude leven! Iets wat mij eraan herinnerde, dat ik ook een gewone jongen was geweest op een gewone school met gewone klasgenoten.
Maar als ik heel eerlijk moet zijn: niemand uit mijn oude klas had mij zo blij kunnen maken als Lenny.
Achter Lenny kwam er nog iemand binnen. Een mevrouw die ik niet kende. Wie was dit nu weer?
Ik haalde heel diep adem en dat was wel nodig ook, want ik wilde wel duizend dingen tegelijk vragen.
Maar op dat moment zei Lenny: 'Wat kijkt jij raar! Bent dat soms omdat mama mij geschminkt hebt?'