Een leerzaam beest
'Michael heeft wel een punt,' moest papa toegeven. 'Maar maak je geen zorgen, Alexander. We krijgen dat beest wel naar buiten. Ook al is het een dino.
Bij het woord "dino" keek papa een beetje vies. Dat was een overblijfsel van vroeger, toen hij niet in dino's geloofde. Toen zei hij vaak: je kunt niet én in dino's én in de Bijbel geloven."
"Onzin," zei mama dan. "Als je in de bijbel kunt geloven, dan kun je álles geloven. Een dinootje meer of minder maakt dan geen enkel verschil."
Papa keek altijd erg gekwetst als mama dat zei. Een dinootje maakte alle verschil van de wereld, volgens hem. Met de gedachte dat dino's echt bestonden zou hij echt nooit, nooit, nooit kunnen leven. Beweerde hij. Maar toen hij, een jaar of anderhalf geleden, Joostje uit zijn ei zag kruipen, ontdekte hij dat hij dat wel kon. Zonder veel moeite zelfs.
Ja, Joostje was in vele opzichten een leerzaam beest.
Maar nu, aan het einde van een héle, héle lange en vermoeiende dag, in de kou van de Zweedse herfstnacht, onder de spanning van onze tocht op weg naar de onbekende en moorddadige 'M', kwamen er weer een paar oude gevoelens naar boven.
Papa bleef een hekel aan Joostje houden.
Maak je geen zorgen hoor,' zei ik troostend tegen Alexander. 'Kwetter en ik zijn er ook nog!'
'Eh... ja.' zei Alexander warrig.
Hij had niet precies begrepen waarom ik dat zei. Hij had nooit iets gemerkt van mijn vaders hekel aan alles wat ouder was dan, pak 'm beet, zes- of zevenduizend jaar. Hij had papa's vieze gezicht ook niet opgemerkt.
Dan win je een Nobelprijs, en dan heb je zó weinig in de gaten.
'Niet vergeten heen en weer te springen, hoor,' zei Kwetter streng tegen Alexander. 'En goed met je armen wapperen! Anders vriest jij dood, en dan hebt Joostje geen papa meer.'
'Een papa heeft dat beest so wie so al niet,' zei mijn vader duister.
'Tijd om te gaaaan!' riep ik.
En we gingen. Voorzichtig stappend, over de dodelijke struikeldraadjes heen, het donkere pakhuis in.
Toen we voorbij de bommen waren, deed Alexander de buitendeur dicht.
We zagen niets meer.
'En nu?' fluisterde ik.
'Geen idee,' fluisterde Kwetter. 'Ik hebde geen tijd voor een complete verkenningstocht.'
Op dat moment hoorden we een buitengewoon akelig gelach.