Een grotere beha
'Weet je wat het voordeel is?' straalde papa. 'Het voordeel van een schuilnaam, die zo ontzettend lijkt op je echte naam? Dat het niet zo erg is wanneer je je verspreekt. Als je jezelf per ongeluk een keertje Laarmans noemt, en een politieman vraagt: "Laarmans? Zijn dat niet die terroristen?" Dan kun jij zeggen: "Oh, maar u verstond mij niet goed hoor, ik zei Loormons." Slim van mij, he?'
'Mwoa,' deed mama. 'Er is natuurlijk ook een nadeel aan een schuilnaam de enorm op je eigen naam lijkt. En dat is dat-ie zo ontzetten op je eigen naam lijkt. Alsof ik Kwetter zou hebben vermomd door haar nét een ander tintje oranje te schminken, snap je wat ik bedoel?'
Papa keek een beetje teleurgesteld. Hij had zo graag gewild dat mama hem eens een keer zou prijzen om zijn slimheid. Maar daar is mama gewoon niet zo heel goed in. Het komt niet zo snel in haar op om andere mensen slim te noemen, omdat de meesten dommer zijn dan zij. Dat is behoorlijk jammer voor die mensen, maar voor haarzelf is het ook niet makkelijk, hoor! Ik voel dat heel fijn aan, omdat ik zelf ook heel erg veel slimmer ben dan de mensen om mij heen. Afgezien van mama, dan.
'Nou,' zuchtte papa. 'Gelukkig héb je haar niet oranje geschminkt. We lijken helemaal niet meer op onszelf, dus die naam zal wel niet zo'n heel groot probleem zijn. Bovendien is de familie Loormons geboren en getogen in Vanuatu, en de familie Laarmans niet dus dat is ook weer een verschil.'
'Hee, meneer Loormons,' zei ik plagerig, 'zeg eens wat in het Vanuatuus?'
Papa zei iets in het Boegoe-boegoes.
'Da's geen Vanuatuus,' zei ik streng.
'Dat weet jíj,' glimlachte papa. 'En dat weet ik. Maar behalve wij vijven weet niemand het. Afgezien van de Boegoenezen, maar die komen hun land niet uit dus die zullen we niet tegenkomen.'
'Ik weet niet hoor,' zei Kwetter, 'maar zult de Vanuatuanen ook niet weten dat het hun taal niet bent, wat jij daar praatte?'
Papa glimlachte. 'Vanuatu bestat uit tientallen eilandjes,' zei hij. 'Op die eilandjes worden, in totaal, meer dan honderd talen gesproken. Voor de meeste van die talen zijn er maar een paar honderd mensen, die 'm verstaan.* Dus nee, de Vanuatuanen zullen niets doorhebben. Ze zullen gewoon denken: oh, die komt van een ander eiland. En dan stellen ze verder lastige geen vragen. Want ze weten dat ze het antwoord toch niet zullen verstaan.'
'Slim bedacht, schat,' zei mama met een lieve glimlach.
Papa keek alsof hij wilde huilen van geluk.
'Maar dat Loormons -idee,' zuchtte ze, 'dat zit me helemaal niet lekker. Nou ja, niks meer aan te doen. We kunnen echt geen nieuwe paspoorten meer halen, dan missen we ons vliegtuig. Ik ga nog even een grotere beha aantrekken en daar zullen we ons dan maar mee moeten redden.'
'Hoe kunt wij ons nou redden met een beha?' vroeg Kwetter verbaasd. 'Woude jij die soms als parachute...'
'Mama bewaart altijd een paar bommen-voor-noodgevallen in haar beha,' legde Gaby uit. 'Grotere beha betekent meer bommen, snappie?'
'Jaaaa! Boemmm!'
'Dit gaat mis,' kreunde papa. 'Dit gaat zó mis. Ik weet het zeker.'
Drie uur later zaten we in het vliegtuig. Geen problemen bij de douane, daar had papa gelijk in gehad. Maar in het vliegtuig gebeurde er iets ongelooflijks.
*Dit is dus echt waar!