Een glimlach om trots op te zijn
Precies op dat moment klonken er twee enorme knallen.
Een eindje bij ons vandaan. Het kwam uit de richting van de mijn.
'Wat is dat nou weer,' riep de generaal woedend.
'Dat,' zei ik met een droog glimlachje, 'is het leger van president M'Urdara, dat jouw kostbare mijn aanvalt.'
'Kan niet!' bulderde de generaal. 'Is tactisch en strategisch onmogelijk!'
Er klonk nog een knal.
'Geloof het of niet. Zelf weten. Maar je dacht toch niet dat wij hier toevallig waren?' zei ik met nog steeds datzelfde glimlachje.
Ik was erg trots op dat glimlachje. Het was een veelzeggend glimlachje. 'Ik weet iets wat jij niet weet' zei dat glimlachje. 'Ik ben helemaal niet bang voor je, ook al zit ik nu eventjes in een boom en kan ik nergens heen en heb ik geen bommen meer en kunnen jouw mannen me hartstikke doodschieten. Ik ben niet bang, want ik weet iets wat jij niet weet en nu ben je al zo goed als verslagen.' Dat zei mijn glimlachje allemaal en daar was ik trots op want er was bijna hel-le-maal niets van waar. Ik wist inderdaad iets wat hij niet wist, namelijk dat die knallen kwamen van mijn zusje, die drie van haar vijf bommen had laten ontploffen in de buurt van de mijn.
Kennelijk was het halve uur, dat ik met haar had afgesproken, voorbij. Of in elk geval: zij dacht dat het voorbij was. We hadden geen van beiden een horloge, dus het was allemaal een grote gok geweest, maar ze had goed gegokt want als die bommen twintig seconden later waren afgegaan had ik aan de voet van de boom gelegen met meer gaten in mijn lijf dan een middelgroot vergiet.
'Mijn mijn!' gilde de generaal. 'Mijn mooie winstgevende mijn! Mannen! Terug! We moeten mijn winst verdedigen, eh ik bedoel we moeten de gemene soldaten van de slechte president verslaan!'
De mannen leken niet zoveel zin te hebben in het vechten tegen een echt leger. Ze keken elkaar zo'n beetje aan en draaiden met hun voeten rondjes in de modder. Met bloedhonden op kinderen jagen, en weerloze slaven mishandelen, dat vonden ze allemaal hartstikke leuk. Maar echte soldaten... met geweren en zo... neuh...
'Vanavond extra bier!' brulde de generaal. 'En pillen! Voor iedereen die nu de mijn gaat redden!'
Dat hielp. Bier en pillen, daar deden de soldaten een moord voor. Letterlijk.
'Hier.' De generaal haalde een plastic zakje uit zijn binnenzak. Het zat vol met kleine oranje pilletjes. 'Nu meteen een pil! Maar dan moeten jullie ook...' Hij kreeg niet de kans zijn zin af te maken. Juichend stormden zijn mannen op hem af. Ze vochten om vooraan te mogen staan. In een mum van tijd hadden ze allemaal een pilletje gekregen en de gevolgen waren opvallend. De meesten kregen de slappe lach, maar dat verhinderde hen niet om de generaal te volgen. Hikkend van de lach renden ze in de richting van de mijn.
Op vijf na.