Een gat in de muur is geen geld waard
Er vloog een bos naar haar wangen. 'Oh, Alexander!' zuchtte ze.
'Wat is er?' vroeg mijn vader. Zijn stem klonk een beetje chagrijnig en ik begreep wel waarom. Wij weten allemaal dat mijn ouders dol zijn op elkaar, en dat er niets of niemand hen ooit uit elkaar zal kunnen drijven, maar aan de andere kant weten we ook dat er dingen zijn, die Alexander haar kan geven en papa niet. En dat vindt papa niet leuk.
'Dat was een mailtje van Alexander,' zei mama. 'Hij wil graag dat ik naar Stockholm kom, om bij de uitreiking van de Nobelprijs te zijn.'
'Op het podium?' vroeg papa verrast. 'Bedoel je dat hij je vraagt om samen met hem het podium op te lopen om die prijs in ontvangst te nemen?'
Mama schudde haar hoofd. 'Hij zou dat wel willen, schrijft hij, maar het mag niet van de organisatie. Daar kunnen ze niet aan beginnen, zeggen ze. Anders wil iedereen z'n moeder meenemen, of z'n vijf kinderen, of z'n kat. Hij probeerde nog uit te leggen dat ik een belangrijke wetenschappelijke bijdrage had geleverd, dat het zonder mijn hulp niet was gelukt, dat ik recht had op de helft van die prijs, maar toen zei het comité "Dat maken wij wel uit" en daarmee was de kous af. Dus op het podium mag ik niet. Maar ik mag wel in de zaal zitten, en dan houdt hij een toespraakje waarin hij mijn naam noemt, en dan sta ik op en dan klapt iedereen voor mij en dan weet de hele wereld hoe de zaken staan.'
Papa en ik keken elkaar aan. We dachten allebei hetzelfde. Er staat een prijs op mama's hoofd, omdat ze zo vaak dingen opblaast. Dingen van rijke, machtige mensen, die het zich kunnen veroorloven om vijftien miljoen - zoveel is het inmiddels, geloof ik - te betalen aan degene die mijn moeder doodschiet. Of gevangen neemt. Doodschieten hebben ze liever, geloof ik. Als je mijn moeder gevangen neemt, draait dat meestal uit op een gat in de muur van je gevangenis en een ontsnapte Donderkat. En daar betalen ze liever geen 15 miljoen voor. Want vijftien miljoen is best veel geld. Niet voor ons, want papa is de meest succesvolle bankrover aller tijden dus wij hebben altijd geld genoeg, maar wel voor een gierigaard als meneer Dogger, de schurk van een bankdirecteur wiens spulletjes mama het liefst (en het vaakst) laat ontploffen. En 15 miljoen is óók veel geld, en daar gaat het allemaal om, voor schurken met geweren. Daar willen ze best iets voor doen. Daar willen ze best voor naar Stockholm reizen met een Sniper-geweer in hun vioolkoffer. En pief paf poef, zij zijn 15 miljoen rijker en de wereld is 1 Donderkat armer. En wij - en dat is het ergste - wij moeten een moeder missen.
'Ik zie jullie wel kijken,' zei mijn moeder geërgerd. 'Het is zeker weer niet veilig genoeg, he? Als ik naar Stockholm ga. Nou, ik ga lekker tóch.'
'Lieve schat,' zei papa sussend, 'denk nou eens even aan...'
'Niemand weet dat ik daar heen ga!' riep mijn moeder. 'Ik neem een pruik en een zonnenbril en...'
'Dat bedoelde ik niet, lieverd,' zei papa nog sussender.
'Wat bedoelde je dan?' vroeg mama op hoge toon.