Een fijnbesnaard man
'Ik vind het óók een akelig idee,' sprak de Moeflon sussend. 'Het is akelig en bloeddorstig, en ik ben een fijnbesnaard man. Ik houd van cultuur en dergelijke. Ik heb een abonnement op de schouwburg, bijvoorbeeld. Ik ga er nooit heen, natuurlijk - daar heb ik het te druk voor - maar ik heb een abonnement en dat is wat telt. Concertzaal en museum; zelfde verhaal. U begrijpt wel dat het niets voor mij is om mensen in stukjes te snijden en aan de mieren te voeren. Maar ik moet de doctor zijn gang laten gaan, vrees ik. Dat was de prijs voor zijn hulp. En die kon ik goed gebruiken, want ik moest uw dinosaurus ontvoeren om de Donderkat te kunnen pakken. Ze komt nooit haar duikboot uit, snapt u? Maar voor een Nobelprijs doet ze alles. Zelfs als het niet haar eigen prijs is. Als er ook maar het kleinste kansje is dat een Nobelprijs-winnaar haar zal noemen in zijn toespraak, dan zal niets of niemand haar tegen kunnen houden. Uw prijs was dus de perfecte gelegenheid om haar te grazen te nemen. Dat dat voor u een langzame, pijnlijke dood betekent - tja, dat is vervelend voor u, maar er is weinig aan te doen.'
'M-maar... dat is monsterlijk!' riep Alexander ontzet.
'Ach, monsterlijk, monsterlijk... Er sterven zoveel mensen een langzame, pijnlijke dood, professor! Dat gebeurt elke dag, op allerlei plaatsen in de wereld en op meer manieren dan u en ik verzinnen kunnen. Kindertjes verhongeren. Boeren drinken hun laatste fles pantoside leeg. Ik noem maar een paar voorbeelden; ik zou er nog duizenden meer kunnen noemen. En doet u daar wat aan? Brengt het u in beweging? Nee hoor! U gaat lekker in uw laboratoriumpje dinosaurussen uit zitten vinden. Dat vindt u interessanter. Mensen hun langzame, pijnlijke dood zal u worst wezen. Maar nu het om uw langzame pijnlijke dood gaat, is het opeens monsterlijk? Ik zal u zeggen wat ik van u vind: ik vind u kortzichtig. Sympathiek, maar kortzichtig. Weet u wat u zou moeten doen? U zou wat fijnbesnaarder moeten worden. Zich ontwikkelen. Een abonnement op de opera nemen - en gáán, in uw geval, want u hebt het nodig! Bij wijze van spreken dan, he? U hoeft natuurlijk niet écht te gaan, want dat kan helemaal niet. Omdat we u in stukjes gaan snijden, voelt u wel? Maar eerst...' Hij keek op zijn horloge. 'Ja hoor, het is bijna tijd! Drie... twee... een...'
Hij zwaaide met zijn rechterhand alsof hij een dirigent was, die de pauken laat slaan. Dat had hij ongetwijfeld gezien in zijn dierbare concertzaal.
Maar hij had kennelijk niet goed opgelet, want als de dirigent zijn stokje zwaait, dan slaan de pauken.
En toen de Moeflon met zijn hand zwaaide, gebeurde er helemaal niets.
'Hè,' zei de Moeflon. 'Dat valt me van haar tegen...'
Op dat moment werd er aan de deur geklopt.
Tamelijk hard, zelfs.
Kei- en keihard, eigenlijk.
Je zou zelfs zeggen dat er een bom tegen de deur aan was geplaatst, als de deur niet nog gewoon op zijn plek had gezeten.
'Jaja,' zei de Moeflon. 'Driedubbel dik staal. Dáár had jullie moeder niet op gerekend! Want ze doet haar huiswerk niet. Of in elk geval niet zo grondig als ik. Arme vrouw! Ze had ongetwijfeld verwacht dat de kracht van de ontploffing de deur naar binnen zou blazen. Maar dat is niet gebeurd - dus de kracht ging de andere kant op. De gang in. De gang, waarin zij stond te wachten om hier als een reddende engel naar binnen te schrijden. Ik ben benieuwd of er nog iets van haar over is...'
Gniffelend liep hij naar de stalen deur.