Echte paspoorten uit een echte machine
Maar eerlijk is eerlijk: hij maakte een paar prachtige pasfoto's van ons.
Bij Gaby duurde het iets langer, want zij maakte de hele tijd kusmondjes en knipoogjes naar de camera, en dat mag niet op een pasfoto.
'Schatje,' zei papa wanhopig, 'dat is nou al de zesde keer! Hoe moeilijk is het om gewoon even stil te blijven zitten?'
'Sorry papa,' zei Gaby. 'Ik zal het niet meer doen. Weet je wat? Geef die mislukte fotootjes maar aan mij. Anders is het zonde.'
Het duurde nog vier foto's voordat papa tevreden was.
'Goed gedaan, lieverd,' zei mama.
'Jahahaa,' lachte papa, 'Dát zijn nog eens pasfoto's he? Die maak je niet zomaar even met een mobieltje!'
Dus toen moest ik met een mobieltje vijf pasfoto's maken in dertig seconden, om te bewijzen dat het niet alleen wel kon, maar dat het zelfs beter en sneller kon.
Alleen die van Gaby mislukte, want zij trok een heel lelijk gezicht en stak haar tong tegen me uit.
Mooi zo, dacht ik. Die bewaar ik! Die ga ik héél erg uitvergroten en op een mooie dag, als Gaby hem al lang weer vergeten is, hang ik hem lekker zichtbaar in haar kamertje. Want soms is het nodig om je kleine zusje even te pesten. Dan moet ze weer even leren wie er de baas is, dus... Ja...
Daarna ging papa naar Port Vila met de pasfoto's (drie van mij en twee van hem, want die van mij waren iets beter, dat vonden we eigenlijk allemaal).
'Even het nationale inkomen van Vanuatu verdubbelen!' grapte hij, want valse paspoorten zijn duur en Vanuatu is maar klein.
Twee uur later was hij was hij terug en hij zwaaide apetrots met onze paspoorten.
'We kunnen gaan en staan waar we willen,' straalde hij.
'Ik dacht dat jij daar tégen was?' vroeg Gaby. Ze keek een beetje zuur, want zij was ook tégen en ze had gehoopt dat papa aan haar kant stond.
Ze was tegen onze reis naar Stockholm om twee redenen. Ten eerste omdat papa's voorzichtigheid, of zeg eigenlijk maar bangeschijterigheid, erfelijk is. Half erfelijk, want Gaby heeft 'm wel en ik heb 'm niet.
Ten tweede omdat Gaby gewoon tegen álles was, vanwege haar moeilijke leeftijd.
'Ik ben ook tegen,' zei papa schaapachtig. 'Natuurlijk ben ik tegen. Het is krankzinnig om naar Stockholm te gaan. Levensgevaarlijk! Maar... maar moet je nou eens kijken! Mijn foto's! In echte paspoorten!'
De meeste van die foto's zijn van mij, wees ik hem terecht. En die paspoorten zijn nep.
Papa schudde zijn hoofd. 'Het zijn échte paspoorten,' zei hij koppig. 'Gemaakt in het échte gemeentehuis van Port Vila, met de échte machine die zo ook voor alle andere echte paspoorten gebruiken. Toen ik drie ton extra betaalde, wilde de meneer ons zelfs wel bijschrijven in het échte geboorteregister van Vanuatu. Dus nu woont de familie Loormons al ruim veertig jaar op deze eilanden. Goed, he?'
'De familie wát?' vroeg mama.
'Loormons,' zei papa. 'De naam Laarmans staat op alle politie-lijstjes ter wereld, dus ik dacht: laten we maar een schuilnaam nemen.'
'En toen koos je voor Loormons,' zuchtte mama.
Papa knikte trots.