Dit is geen fietsenstalling
Zo ongeveer het eerste wat mama zei was: 'Heerlijk om even uit die cel weg te zijn. Werden jullie ook zo knotsknetter gek van die tikkende verwarmingsbuizen?'
'Mwoa,' zei ik. Papa glimlachte.
'Mama hebt mij uitgelegd hoe dat kom,' vertelde Kwetter. 'Dat kom door luchtbelletjes in de buizen. Wij zegde tegen de politie: Jullie moet de verwarming ontluchten! En dat heeft ze ook wel tien keer gedaan. Maar die stomme rotbuizen blééf tikken. Maar goed, daar is wij gelukkig even van verlost. Nu kunt wij weer kuffelen!'
'Ik hou niet zo van knuffelen,' zei ik. Ik voelde me raar. Na drie weken in de cel, met om de dag verplicht douchen en zo, was er van onze schmink weinig meer over. Kwetter was weer gewoon haar oranje zelf. En hoewel ik helemaal geen oppervlakkig mens ben dat alleen om uiterlijk denkt, was dat tóch anders dan eerst.
Maar Kwetter was ook niet gek. Ze legde haar handen op mijn ogen en fluisterde heel zacht in mijn oor: 'En als ik zo doet? Als jij mij niet zie? Denkt maar aan vorige maand, toen ik nog sproetjes hebde, en blauwe ogen, en...' Ik zag haar weer voor me, zoals ze toen was. En, wat denk je? Had ik nu opeens wel zin in knuffelen?
We zullen er nooit achter komen, want op dat moment zei de rechter: 'Geen geflikflooi in mijn rechtzaal, alsjeblieft. Dit is een serieus gerechtshof en geen fietsenstalling van een middelbare school. Jullie zijn hier niet voor je lol, kinderen!'
Nou, inderdaad. De rechtzaal was niet wat je noemt een gezellige plek. Het zag eruit alsof iemand tegen een vormgever had gezegd: “We willen graag een plaatje hebben bij het woord 'streng'. Voor in schoolboeken en zo. Een gezicht of zo, van iemand die heel streng kijkt. Kan dat?” En dat de vormgever daarna honderden foto's en tekeningen had gemaakt van streng kijkende mensen en politiemannen met handboeien in in hun hand en schoolmeesters met aanwijsstokken, en dat hij na maanden proberen tegen zichzelf zei: Nee. Dit is mij niet streng genoeg. Het moet strenger. Ik denk aan rechte lijnen. Ik denk aan kaal beton. Ik denk aan ongemakkelijke stoeltjes. Ik denk aan een hoge ruimte zonder ramen, genadeloos verlicht door de meest ongezellige TL-balken die er voor geld te krijgen zijn. Geen versieringen aan de muren. Nou ja, misschien één vierkante foto van de koning in militair uniform. Mits de koning zijn allestrengste gezicht trekt.
En dat hij dat getekend had, en dat die tekening op een of andere manier (mensen botsen tegen elkaar op het station, nemen per ongeluk elkaars koffer mee naar hun werk - zo iets) tussen de papieren van een architekt was beland, en dat die hele strenge zaal toen per ongeluk gebouwd was in plaats van de feestzaal waar de architekt voor was ingehuurd, en dat de mensen toen zeiden: nou ja, laten we er maar een rechtzaal van maken, want de feestjes hier zulllen op niks uitlopen, dat zien we nu al.
Aan het ene uiteinde van die strenge zaal zat een vriendelijk kijkende meneer in een zwarte toga.
Tegenover hem zaten wij.
Achter ons zaten tientallen mensen. Ieder ongemakkelijk stoeltje op de tribune was gevuld. Journalisten van over de hele wereld kwamen kijken hoe de meet beruchte terrorist van de afgelopen tien jaar berecht en verordeeld zou worden.
Of niet veroordeeld. Dat zou kunnen. Dat zou best kunnen. Want naast ons zat mr. Woordkramer, en dat was een van de allerbeste advocaten die er voor geld te krijgen was.
De rechter kuchte.
'Nou, mensen,' zei hij. 'Zullen we maar eens beginnen?'