Dit is een serieus vliegtuig
Ik vroeg een paar briefjes van duizend aan papa.
'Die bestaan niet, knul,' zei hij. 'Hoger dan 500 euro gaat het niet. Onhandig maar waar. Je hebt zo gauw je handen vol, he? Maar goed, hoeveel had je willen hebben?'
'Doe maar wat,' zei ik achteloos.
Met een vuist vol vijfhonderdjes verdween ik in de richting van de cockpit. Maar erg ver kwam ik niet. Ik werd al snel in mijn kraag gegrepen door een stewardess. Een blonde stewardess met een soort naamkaartje op haar borst, waar met vriendelijke letters op stond: Zegt u het maar! Ik ben ervoor u!
'Hoho,' zei ze streng. 'Waar gaat u heen?'
'Ik wou even met de piloot babbelen,' zei ik.
'Vergeet het maar,' zei de stewardess. 'Passagiers mogen ab-so-luut niet in de buurt van de piloot komen. Levensgevaarlijk. U moet maar zo denken: niet alle passagiers zijn terroristen, maar alle terroristen zijn wél passagier.'
'Beweert u nou dat ik een terrorist ben?' vroeg ik. Ik probeerde zo verontwaardigd mogelijk te klinken, maar dat lukte niet erg want ik ben natuurlijk wel een soort terrorist, dus... ja...
Ze herkende me natuurlijk niet, met al die make-up en zo, maar ergens was ik tóch bang dat ze me doorhad.
'Dat beweer ik niet,' zei de stewardess wantrouwig, 'maar passagiers zouden zich best eens wat massaler mogen uitspreken tegen het terrorisme. Ik heb nog nooit gehoord van een passagiers-organisatie die zijn excuses aanbood, namens alle passagiers, aan het cabine-personeel. Ik bedoel maar. Dat zegt toch wel wat, of niet?'
'De meeste passagiers zijn juist hele vreedzame mensen,' antwoordde ik. 'Wij vinden het juist afschuwelijk dat die terroristen ons allemaal een slechte naam bezorgen.'
'Het zal wel,' snoof de stewardess. 'Maar als het cabinepersoneel even niet kijkt, dan juichen jullie al het geweld juist toe. Ook op de sociale media en zo. Dat weet ik zeker. Zo zijn jullie.'
Nu werd het me toch een beetje te gortig. 'Nou ja, zeg! Ik wilde alleen maar even vragen of de piloot een paar keer over de kop wilde gaan. Dan kan mijn vriendin beter uit het raampje kijken.'
'Geen sprake van,' snauwde de stewardess. 'Je zit hier niet in de achtbaan, jongeman! Dit is een serieus vliegtuig, en geen ballentent op de kermis.'
Door mijn oogharen keek ik haar onderzoekend aan. Haar blonde kapsel en haar chagrijnige gezicht deden me opeens aan iemand
denken. Maar ik had geen idee aan wie precies.
'Guus!' riep de stewardess naar de cockpit.
'Wat is er, Truus?' riep de piloot terug.Tenminste, ik ga ervan uit dat het de piloot was.
'Dit jongetje wil over de kop!'
'Ja,' riep de piloot, 'dat willen we allemaal wel. Maar daar kunnen we niet aan beginnen. Dat kost allemaal brandstof, en...'
'Guus!' onderbrak de stewardess hem gillend. 'Guus!!!'