De vikingen staan netjes in de rij
'Laat mij maar even,' zei Gaby zelfverzekerd. 'Ik los dit wel op.' Alsof ze nooit iets anders gedaan had dan hordes krankzinnige fans kalmeren.
'Reken maar dat jij deze puinzooi op gaat lossen, jongedame,' zei mama streng. 'Want het is helemaal, van begin tot eind en van voor naar achter, jouw puinzooi.'
Ik keek Kwetter aan. We dachten allebei hetzelfde: oh, wat zijn grote mensen toch oneerlijk!
Overal waar mama komt wordt het een puinzooi. Ontplofte gebouwen, neerstortend metselwerk, brandende resten, overal stof en algemene paniek. En denk je dat ze daar zelf ooit iets van opruimt? Nou, vergeet het maar.
Ik dacht: ga jij het zeggen, Kwetter, of doe ik het?
Kwetter dacht waarschijnlijk hetzelfde (maar dan met wat meer taalfoutjes) en dus zeiden we het geen van beiden
Trouwens, we hadden helemaal geen tijd om iets te zeggen want de muur van meisjes stond op het punt ons te bedelven.
Gaby tastte in haar binnenzak.
Had ze daar een geheim wapen?
Dat mocht dan wel een behoorlijk vernietigend monsterlijk ding wezen, als het deze meisjes nog tegen moest houden!
Maar dat was het niet.
Het was een dikke viltstift.
Zo'n dikke, blauwe, watervaste viltstift.
Hoe wilde Gaby daarmee die horde meisjes...Gaby riep zo hard mogelijk: 'Wie wil er als eerste een handtekening?'
We werden bijna omver geblazen door het geluid van driehonderd meisjes die precies tegelijkertijd 'IK' schreeuwden.
Nu kunnen driehonderd meisjes niet allemaal de eerste zijn.
Dat snapten ze zelf ook wel. Dus het werd een beetje een rommeltje, met veel duwen en trekken om vooraan te komen.
De muur van meisjes vouwde zichzelf op, of liever gezegd: verfrommelde zichzelf, tot een grote rommelige prop van meisjes. Die bewoog nog maar heel langzaam naar voren, want de meisjes waren allemaal bezig hun concurrentes naar achter te duwen.
Uiteindelijk won er ééntje. Er stapte een meisje met een blauw oog, een bloedlip en een gescheurde bloes naar voren. Je kon duidelijk aan haar zien dat de Zweden van de vikingen afstammen. Ze was breed geschouderd, blond, blozend en gespierd. Dat moest ook wel, want anders had ze nooit al die andere meiden naar achter kunnen duwen. Ze wees op haar arm. Daar moest de handtekening komen. Dat kon ook makkelijk, want de mouw was van haar bloes afgescheurd.
Gaby zette geroutineerd een handtekening op de arm van het meisje.
Kennelijk had ze heel veel geoefend op de handtekening van de kapselknaap.
Ze glimlachte verveeld, gaf het vikingmeisje een onoprechte knipoog en zei: 'Blijf dansen, hè?'
Omdat het liedje 'Altijd blijven dansen' op dit moment een tophit was.
Daarna kwam meisje nummer twee. Bijna net zo'n viking als nummer één, natuurlijk. De vikingen staan altijd vooraan als er handtekeningen worden uitgedeeld. Of eten. Of middeleeuwse goudschatten.
En als het niet wordt uitgedeeld, dan pakken ze het gewoon.
Heel slim dus, van Gaby, om die handtekeningen gewoon uit te delen.
De vikingmeisjes beukten zichzelf tot een ordelijke rij, en de rust op het vliegveld werd wonderlijk snel hersteld.
'Nou,' zei papa na een tijdje. 'We staan hier nog wel even, denk ik. Zal ik in de tussentijd even een hotel regelen, en een taxi?'
'Niks ervan,' zei Gaby streng.