De uitvinding van meneer Pantos
"Ik wil je graag vertellen," zegt Dogger, "over een vriend van mij. Meneer Pantos. Zijn naam lijkt een beetje op de uwe. Ik merk het pas nu ik het zeg - grappig hoor. En ook wel toepasselijk, want jullie hebben veel gemeen. Hij is een wetenschapper, net als u. Een uitvinder, die het beste met de wereld voor heeft. Minder knap dan u, maar ja, dat zijn er zoveel, nietwaar? En net als u is hij zeer begaan met de zielige, hongerige kindertjes. Net als u wil hij de boeren helpen om meer eten te verbouwen. Hij doet dat wel heel anders dan u, natuurlijk, want u bent een knappere wetenschapper - had ik dat al gezegd? Hij heeft niet de planten veranderd die de boer verbouwen wil. Hij heeft eens op een boerderij rondgekeken en gedacht: verrek, er staan hier ook veel planten waar de hongerige kindertjes niets aan hebben. Omdat je ze niet kunt eten. Onkruid! En hoe meer onkruid er op de boerderij groeit, hoe minder tomaten, en graan en zo. Zou ik de boer niet kunnen helpen dat onkruid weg te halen? En ja, hoor, dat kon hij! Hij vond een stofje uit, PantosideTM, waar al het onkruid dood van gaat. Is dat niet knap?"
Doctor Santos knikt bedachtzaam. Ja, onkruid, dat was wel een probleem. En een gif dat alleen onkruid doodmaakt, en geen maïs, dat is heel moeilijk te maken. Een fles met gif weet namelijk niet welke planten wij lekker vinden.
"Er is alleen één probleempje," gaat Dogger voort. "Een fles met gif weet niet welke planten wij lekker vinden. Ja, daar had u nog niet aan gedacht, he?"
"J... jawel," prostesteert de doctor zwakjes.
"Ach, natuurlijk, dat is waar ook, u bent slimmer dan Pantos. Nou, dan snapt u de gevolgen ook wel. PantosideTM maakt niet alleen onrkuid dood - het maakt alles dood. Ook de tomaten en maïs enzovoort. En, als hij niet heel erg oppast, de boer. De boer doet een mondkapje op, neem ik aan. Of hij gaat even een dag niet het veld op, na het spuiten van het gif. Maar de tomaten kunnen niet even een dagje weg, en aan een mondkapje hebben ze niks. Die gaan dus dood. Kortom, die PantosideTMhet echte probleem. Want ik heb er veel geld in geïnvesteerd. Dat is dus... zeg maar... " Meneer Dogger slikt. Hij gaat nu een paar woorden zeggen waar hij heel emotioneel van wordt. Verdrietig en boos en wanhopig. "...dat is weggegooid geld. Weggegooid geld is een ramp! Weggegooid moet voorkomen worden - ten koste van alles! Gelukkig bent u nu hier. U kunt ons helpen. U kunt de maïs en de tomaten veranderen. Meer vitamines, lekkerder, gezonder, bla bla bla, allemaal mooi en aardig. Maar daar zit de wereld niet op te wachten. Wat de wereld nodig heeft, werkelijk nodig heeft, is maïs en tomaten die niet dood gaan van PantosideTM. Dáár zou u de boeren mee helpen. En de hongerige kindertjes dus ook."
Doctor Santos, dat moet gezegd worden, twijfelt. Hij heeft wel door hoe dit af gaat lopen. Straks moeten de boeren duur gif kopen én dure zaden, en als ze daar één keer in zijn getrapt wil er op hun grond bijna niks meer groeien. Alleen het aller,- allersterkste onrkuid. En de zaden van doctor Santos, die ze elk jaar opnieuw moeten kopen. Tot ze het niet meer kunnen betalen en failliet gaan.
Dat wordt een ramp voor hen, begrijpt de doctor. Maar ja: het is zij of ik. Dus hij knikt langzaam van ja. Ja, meneer Dogger, ik zal de maïs uitvinden die u wilt. En aardappels en tomaten en komkommers en noem maar op.
En dat doet hij. Hij verdient er behoorlijk wat geld mee. En meneer Pantos ook. Meneer Dogger verdient er zelfs krank-zin-nig veel geld mee. Maar de boeren niet. die worden armer en armer, tot ze failliet gaan. Of - want wanhopige mensen doen soms rare dingen - tot ze in bed gaan liggen en hun laatste fles PantosideTM zelf leegdrinken. Hartstikke dood. Bevrijd van dit aardse tranendal. Hun vrouwen en kinderen worden door Dogger van hun land gezet, omdat ze de schulden niet meer betalen kunnen, en voegen zich bij de andere arme kindertjes van deze wereld. Een paar jaar later gaan ook zij dood. Van de honger. Want ondanks alle inspanningen van doctor Santos, en meneer Pantos, is de honger nog steeds de wereld niet uit. Gek he?
Kwetter en ik schudden ons hoofd. Nee, gek was het niet. Maar droevig was het wel. We voelden ons akelig, zoals altijd wanneer papa ons vertelt over de sluwe streken van meneer Dogger.
Doctor Santos, intussen, keek mijn vader ademloos aan. 'Hoe... hoe kan dit?' vroeg hij verbijsterd.