De terugkeer van de glimlach
'Pardon?" zei papa.
'Geen taxi,' zei Gaby tussen het signeren door.
'Hoezo: geen taxi?' vroeg mama geërgerd.
'Ik rijd altijd in een limousine. Een hele lange, witte limousine met spiegelramen. Gewone taxi's, daar krijg je mij met geen knuppel in.'
'Luister jij eens eventjes goed, jongedame...' begon mama, maar verder kwam ze niet. De vikingmeisjes werden opeens nogal lawaaiig.
Ze hadden uren lang op het vliegveld staan wachten, gevochten om vooraan te staan bij een handtekening, gegild, sommigen waren flauwgevallen - allemaal voor hun idool, de kapselknaap.Ze waren zeer zeker niet flauwgevallen voor een kapsel-jongedame. Ze begonnen te morren en te brommen en wantrouwend door hun oogharen naar ons te kijken. Het ontevreden gefluister verspreidde zich razendsnel naar achteren door de rij.
Het klonk nogal onheilspellend, zelfs in de oren van mijn moeder. Die zei snel: 'Jongeman, bedoel ik. We praten hier later over verder.'
'Prima,' zei Gaby verstrooid terwijl ze nog een handtekening zette.
Arme Gaby, dacht ik. Want mijn zusje had niet gezien hoe mama keek, toen ze die laatste opmerking maakte. Mama glimlachte. Ze glimlachte haar meest onheilspellende Donderkat-glimlach.
Die had ik al een tijdje niet meer gezien. We hadden al een paar maanden geen schurken meer opgeblazen, namelijk. En de Donderkat-glimach wordt meestal gevolgd door het genadeloos opblazen van de schurk tegen wie je net geglimlacht hebt.
Ja, oké, ik weet het: niet de schurk zelf. Het zijn alleen zijn spullen, die de lucht in vliegen, want mensen opblazen is onbeleefd. Maar toch...
Intussen had mama zich tot papa gewend. 'Zeg schat,' zei ze, 'regel jij even snel die limousine? We moeten namelijk over twee uur bij de prijs-uitreiking zijn.'
'Twee uur?' vroeg Gaby. 'Dat gaat echt niet lukken, hoor! Heb je wel gezien hoeveel handtekeningen ik nog moet?'
'Dat komt wel goed,' zei mama vriendelijk.
'Dat komt helemaal niet vanzelf goed!' zei Gaby verontwaardigd. 'Dit zijn mijn fans, die moet ik netjes behandelen. Ik heb veel aan jullie te danken, meiden!'
De vikingen slaakten met z'n allen tegelijk een diepe zucht.
'Dus je begrijpt...' ging Gaby verder, en ze draaide zich om. Toen pas zag ze mama's glimlach. Ze werd opeens een heel stuk kleiner. Als een fietsband waarvan je het ventieltje los hebt gedraaid.
'Goed mama,' zei ze zachtjes, en ze wierp zich weer op de handtekeningen.
Een half uurtje later zei papa: 'De limousine staat klaar.'
'Mooi,' zei Gaby. 'Laden jullie even de bagage in?'
'Doe dat maar,' knikte mama. 'Dan regel ik het intussen met de fans.'
Papa, Kwetter en ik pakten al onze tassen en koffers.
Mama pakte een groot vel papier.
'Lieverd,' zei ze tegen Gaby, 'zet je hier ook even zo'n handtekening op?'
Dat deed Gaby, zonder er verder bij na te denken.
Mama vouwde zorgvuldig het stuk papier tot een vliegtuigje.
Daarna zei ze: 'Dit is de laatste, dames! Zorg dat je 'm te pakken krijgt!' En ze gooide het vliegtuigje hoog boven de hoofden van de fans.
Het was een goed vliegtuigje. Het bleef heel lang zweven.
Toen wij in onze limousine stapten zweefde het nog altijd rond buiten bereik van de fans, die alvast aan het vechten waren om de laatste handtekening van de kapselknaap.