De olifant drijft langzaam weg
Ik haalde mijn schouders op. Je doet je best maar met die generaal van je, dacht ik. Veel erger dan twee weken in jouw container kan het niet worden.
Intussen gingen de soldaten door met ons water te voeren alsof we baby-plantjes waren. Langzaam werden we minder suf, en de verschrikkelijke hoofdpijn begon weg te trekken.
Wat een bijzonder gevoel was, want ik was al weer vergeten dat ik hoofdpijn hád. Ik bedoel: ik wist ergens wel dat gevoel, dat er een olifant met spijkerschoenen op mijn schedel stond, een beetje ongewoon was. Ik was niet met dat gevoel geboren, dat wist ik tamelijk zeker. Maar alles was zo vies en naar en ellendig geweest dat ik me er geen zorgen over had gemaakt. Ach, had ik gedacht, zo'n olifantje meer of minder, wat maakt dat nou uit? Ik dacht er niet meer aan.
Maar nu de olifant langzaam wegdreef op het water, dat in voorzichtige slokjes door mijn lichaam spoelde, ontdekte ik dat het best wel uitmaakte. Dat het eigenlijk héél fijn is als er geen olifant met spijkerschoenen op je hoofd staat.
Ik voelde me zelfs zo goed dat ik probeerde te gaan zitten.
'Drink een beetje dóór, knul,' zei Snoet. 'De generaal kan elk moment hier zijn.'
'Wij bent heus niet bang voor een generaaltje,' hoorde ik Kwetter zeggen. 'Want mama bent de Donderkat, en zij kunt ons altijd redden. Als jou generaaltje een beetje brutaaltjes wordt, nou, dan boemt zij hem gewoon in stukjes hoor! Geen probleem!'
'Behalve dan jullie moeder geen enkel, maar dan ook geen énkel idee heeftwaar jullie gebleven zijn. Sneu hoor. Ze is me toch een partij bezorgd! En huilen dat ze doet!'
'Hebt jij met haar gepraat?' vroeg Kwetter ongelovig.
'Ik? Nee hoor! Maar jullie mama is nu een internationale ster.'
'Dat bende zij altijd al. Een internationale terroristische superster!'
'Dát is ze nu niet meer,' glimlachte Snoet. 'Ze is nu een gewone ster, een huis-tuin-en-keuken-ster, zeg maar. Haar BOF-praatje was een enorm succes, en haar spel is een enorm succes. Ze willen een boek over haar leven maken, en een film, maar voorlopig houdt ze zich daar niet mee bezig. Ze is alleen maar bezig met haar zoektocht naar jullie. In televisieprogramma's, in kranten, op het internet: overal praat ze over jullie. Over hoe graag ze jullie terug wil vinden. Over hoe lief en schattig jullie zijn. Dat jullie met een tank een stad hebben gesloopt, en met kettingzagen een groep houthakkers aan hebben gevallen, dáár hoor je haar niet over. Nee hoor, het is allemaal: oh ze zijn zo lief, snotter snotter, geef me alstublieft mij kindjes terug, snik snik, er is een beloning van twintig miljoen...'
'Twintig miljoen?' vroeg ik. 'En die wil jij niet hebben? Jij leek me nou echt iemand die alles doet voor geld.'
'Ben ik ook,' grijnsde Snoet. 'Maar iemand anders biedt me méér als ik jullie voorgoed laat verdwijnen. Iemand die het erg leuk vindt als jullie moeder verdrietig is.'
'Dogger,' gromde ik.
Snoet knikte.
Naast me zei Kwetter zwakjes: 'Mama boemt geen dingen de lucht in?'
'Nee,' grijnsde Snoet. 'Nog geen bushokje. Ze is nu een internationale ster, snap je, en internationale sterren denken altijd dat ze alles kunnen krijgen alleen maar door hun beroemdheid. Internationale sterren hebben geen bommen nodig.'
'Maar... als mama niet boemt... dan bent wij verloren!'
'Dat zijn jullie toch al. Alle bommen van de wereld kunnen jullie niet meer redden. Zien jullie die Jeep daar? Wie denk je dat daar in zit?'