De muren begeven het
De Moeflon sloeg zijn handen voor zijn gezicht en zuchtte diep. 'Altijd hetzelfde,' mompelde hij. 'Al-tijd het-zelf-de. Waarom kan ik nou nooit eens een fatsoenlijke handlanger vinden.'
'Fatsoenlijke mensen worden geen handlangers,' zei mama streng. 'Want ze weten precies hoe dat gaat. Als je de handlanger wordt van een of andere schurk, dan komt er altijd - altijd! - een moment waarop de schurk roept "Grijp hem!!" in plaats van "Was je handen en grijp hem!!" en fatsoenlijke mensen passen daar voor.'
Ik riep: 'Dat bedoelt hij niet met "een fatsoenlijke handlanger", mam. Hij bedoelt "een handlanger die weet van het klikje". Toch, meneer de Moeflon?'
'Ja...nee... wat jij wil,' mompelde de Moeflon. Hij had er duidelijk geen aardigheid meer in.
'Klikje?' vroeg doctor Santos. 'Wat voor klikje? Wacht even hoor, volgens mij hoor ik nu een koikje. Wil dat zeggen dat ik nu kan schieten?'
'Nee,' zei papa, 'want dat was geen klikje. Dat was geen klik maar een krak, als je goed luisterde.'
'Krak? Zei mijn speciale dino-geweer krak? Maar het is gloednieuw!'
Het was ook niet doctor Santos' geweer, dat krak had gezegd. Het was de muur achter hem. Het metselwerk rondom de stalen deur, om precies te zijn. Dat begon hele kleine scheurtjes te vertonen. Het zag eruit alsof elk moment de scharnieren het konden begeven.
Zelfs de stevigste deur houdt mensen slechts buiten zo lang de scharnieren het volhouden.
Of het metselwerk rondom de scharnieren.
En de kracht die nu op de deur werd uitgeoefend, was de energie van de moeilijke leeftijd. Van honderden moeilijke leeftijden bij elkaar. Daar kunnen staal en metselwerk het niet van winnen.
De scheurtjes in de muur werden in hoog tempo groter, het gekraak nam toe, en even later knalde de dikke stalen deur uit zijn sponningen.
Een alles verwoestende stroom van vikingmeisjes kolkte de hal binnen.
Doctor Santos werd compleet onder de voet gelopen.
Verschillende meisjes raakten verstrikt in de helse apparaten die de Moeflon had klaargezet om mijn moeder langzaam en pijnlijk mee dood te maken.
Gelukkig werkten al die apparaten, zoals gezegd, langzaam. Dus de meisjes hadden tijd genoeg om elkaar te bevrijden.
Maar dat deden ze niet. Ze dachten alleen: ha, weer een concurrent minder in de race naar het dak!
Ze lieten zich even niet tegenhouden door medemenselijkheid.
Ze lieten zich tegenhouden door niets of niemand.
Hoewel...
Ja, er was toch iets wat hen tot staan kon brengen, bleek nu.
Er klonk een helse knal.
Moeflon, meisjes, mama, Joostje - alles en iedereen werd van zijn voeten geblazen toen de muur van de hal ontplofte.
In het nieuw gevormde gat verscheen... de kapselknaap.
Tenminste, zo leek het.