Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

De meest deskundige experts

'Alexander,' zei mama op hartelijke toon, 'doe normaal. Het is tien uur 's avonds in Stockholm. Onze duikboot ligt ergens voor de kust van Vanuatu. Er zit, voor de verandering - en het is een heel aangename verandering! - eens niemand achter ons aan om ons dood te schieten, in stukjes te zagen of door de gehaktmolen te doen. Kortom: het is niet strikt noodzakelijk om nú hals over kop naar de andere kant van de wereld te vertrekken.'
'Sorry hoor,' zei Alexander gejaagd, 'maar we hebben geen minuut te verliezen! Misschien is dr. Santos op ditzelfde moment al bacteriën van een vulkaan aan het plukken! Dan halen we hem nooit meer in.'
'Ik heb kinderen,' zei mama streng. 'En jij hebt een dinosaurus. Ik heb geen zin om een dinosausus mee te nemen in de Tsaar Peter, want misschien blijven we lang onderweg en wie weet hoe groot zo'n beest uiteindelijk wordt?'
'Metertje of negen,' zei de kapselknaap. Alexander knikte geërgerd. Ik denk dat hij het niet leuk vond dat iemand anders iets wist over zijn Joostje. Of hij vond die hele kapselknaap een ergerlijk mannetje. daar was hij dan niet de enige in.
'Maar het belangrijkste is dat mijn kinderen onderhand weer eens naar school moeten. School is heel belangrijk voor kinderen.'
Ja, ho.
Ho eventjes.
Dit misverstand hoor je dus wel vaker. En dat komt doordat er niet genoeg wordt geluisterd naar de experts op dit gebied. De meest deskundige experts, op het vlak van wat kinderen nodig hebben, dat zijn natuurlijk de kinderen zelf. Maar naar echte deskundigen wordt, vreemd genoeg, zelden geluisterd.
'Ik zie aan mijn zoontje zijn hoofd dat hij er anders over denkt. Op school leer je niet zo veel, denkt hij. Lang niet zo veel als aan boord van een duikboot, wanneer je met een Nobelprijswinnaar op zoek gaat naar onderzeese vulkanen. Dat is pas leerzaam. Daar heeft mijn zoontje natuurlijk gelijk in, maar hij vergeet één ding. En dat is dit: school hóórt. Fatsoenlijke mensen sturen hun kinderen naar school.  En wij zijn fatsoenlijke mensen.'
Tja.
Op het gebied van fatsoen was mama de grote expert, niet ik. Dat moest ik eerlijk gezegd wel erkennen. Niet dat haar deskundigheid in dezen mij ook maar ene bal interesseerde, maar van mama kun je het toch niet winnen. Dus... ja...
'Hoera!' riep Kwetter. 'Wij gaat naar school! Wij gaat propjes-met-spuug door de klas gooien! Wij gaat punaises op de stoel van de juf leggen! Joewieieie!'
'Dat gaan jullie zeker niet,' zei mama scherp. 'Hoe kom je op het idee!'
Ze keek naar mij, alsof ze wel een vermoeden had waar Kwetters ideeën over school vandaan kwamen.
Ik keek naar de zoldering, alsof ik niet wist wat ze bedoelde.
'Eduard,' zei mama, 'als ik naar de vulkanen ga, blijf jij dan in Nederland om de kinderen op te voeden?'
'Maar...' zei papa beteuterd, 'de Tsaar Peter moet toch bestuurd worden? Ik ben de kapitein, en...'
'Kapiteins kun je inhuren,' zei mama, 'maar de kinderen hebben maar één vader. En dat ben jij.'
Papa knikte schaapachtig.
Gaby en ik keken elkaar aan.
Het was geen ramp om door papa opgevoed te worden. Papa is één van die zeer zeldzame volwassenen die niet te beroerd is om altijd te luisteren naar de experts op kindergebied.
We glimlachten, Gaby en ik. Naar elkaar, én naar de toekomst die ons lekker veel vrijheid zou brengen. En heel veel pannenkoeken.

De toekomst glimlachte terug.

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!