De geheimzinnige 'M'
Traag en schokkerig trokken de camerabeelden aan ons voorbij.We zagen hoe Alexander zijn toespraak hield, hoe mijn moeder opstond en zich liet zien, hoe het licht uitviel, en tenslotte zagen we dat er een donkere gedaante opdoemde achter Joostje.
Heel even was er een lichtflits ter hoogte van de schouders van de schim, en daarna nog een en nog een.
Drie schoten, beseften we nu. Drie schoten die voor mijn moeder bestemd waren. Bij het licht van de flits konden we heel even een gezicht zien.
'Wat een enge ogen,' rilde Kwetter. 'Zo helemaal zwart en zo vreselijk groot! Het lijk wel een insect...'
'Eh, Kwetter,' zei ik. 'Dat is een zonnenbril.'
'Nou, maar zijn hoofd bent heel gek, ja of nee?'
'Misschien,' zei ik. 'Ik kan dat niet zo goed zien, door de bivakmuts die hij op heeft.'
'Oh, bent dat een bivakmuts.'
De gedaante stak een hand in zijn kleren en daarna gebeurde er iets verbijsterends.
In zijn hand had hij namelijk een groot zwart vel papier.
Er stond iets op geschreven. In witte letters, die je ondanks de duisternis kon lezen alsof het een neon-reclame was.
Dit stond er:
Als u deze dinosaurus ooit nog levend terug wilt zien,
lever mij dan de Donderkat uit.
Ik neem nog contact met u op over de details.
M.
'Wat een vreemde kleur hebben die letters,' merkte Rasmus op. 'Blauwe letters op zwart papier...'
'Neenee,' zei mama. 'Het waren witte letters. Op goudkleurig papier.'
Rasmus keek haar onthutst aan. 'Doe effe normaal, mevrouw,' zei hij beleefd. 'Ze waren blauw op zwart, dat ziet een kind!'
'Wit op goud,' hield mama koppig vol.
'Zwartlicht,' zei de Kapselknaap.
We keken hem allemaal aan.
'Zwartlicht,' herhaalde hij. 'Ik gebruik het veel in mijn shows. Je kunt het niet in het donker zien, behalve als het op iets wits valt. Dan zie je het opeens wel. De kleur zit een beetje tussen blauw-paars en wit in...'
Ronja knikte peinzend. 'Witte letters op een zwart papier, dus. En een speciale lamp. Dat wil zeggen dat die 'M' zijn zaakjes goed had voorbereid.'
'En dat hij wist dat we beeldje voor beeldje zouden kijken,' vulde Jonathan aan. 'Kijk maar, hij houdt het papier maar een deeltje van een seconde vast. Veel te kort om te lezen. Behalve als je precies deze camera bekijkt, beeldje voor beeldje.'
De dikke Rasmus zakte zuchtend in zijn stoel. 'Het is weer zo ver,' mompelde hij. 'Een meestercrimineel. Een boef die zo veel slimmer is dan wij dat hij elke stap, die wij zetten, al van tevoren berekend heeft. Ik had toch zo gehoopt dat we deze maand eens géén meestercrimineel zouden...'
Op dat moment ging de telefoon. Rasmus zakte nog wat verder onderuit in zijn stoel, met een diepe, diepe zucht.
'Neem je niet op?' vroeg Ronja.