De geheime schatten liggen voor het oprapen
'De graaf van Monte Cristo,' vertelde ik aan de meisjes, 'was een meneer uit Frankrijk die in de gevangenis zat. Niet omdat-ie iets gedaan had, maar er waren slechteriken die hem leugens en bedrog achter de tralies hadden gekregen. En hij mocht er nooit meer uit. Nou, hij ontsnapte natuurlijk en nam ze allemaal te grazen.'
'Gelukkig maar,' zei Kwetter. 'Anders bent het zielig voor die meneer.'
'Het gaat niet over een echte meneer, Kwetter,' zuchtte Gaby. 'Het is maar een verhaaltje. Uit een boek dat mijn broer gelezen heeft, en
zo te horen is het echt zo'n boek voor jongetjes.'
'Ja, nou, nee, het is een heel beroemd oud boek, hoor!' verdedigde ik. 'Het is echt niet zomaar onzin.'
'Maar wat hebt dat nou met ons te maken?' vroeg Kwetter.
'Nou, die meneer in de gevangenis, die voelt zich natuurlijk niet zo fijn. Gelukkig is er een andere man, en die leert hem van alles. Over kunst en wetenschap en zo, maar ook waar er een geheime schat begraven ligt, zodat die ene meneer heel erg rijk wordt en zijn vijanden kan pakken als hij eenmaal ontsnapt is.'
'Dát is een goeie oplossing,' zei Gaby vals. 'Kom, laten we een geheimzinnige meneer zoeken die alles weet over kunst en wetenschap
en die een geheime schat weet te liggen. Zo iemand moet er in deze container toch te vinden zijn, of niet?'
'Flauw hoor,' zei ik. 'Het gaat om het idee, snap je, het idee dat je niet gaat zitten mokken en huilen in je gevangenis, maar dat je plannen
gaat maken en probeert je voor te bereiden op wat je gaat doen als je eruit komt.'
'Met een geheime schat,' zei Gaby sarcastisch. 'Want die liggen overal voor het oprapen.'
'We hebben een geheime schat,' zei ik, 'en die zit... hier!' Ik tikte veelbetekenend tegen mijn hoofd.
Maar dat konden de meiden natuurlijk niet zien in het donker.
'Hier?' vroeg Kwetter verbijsterd. 'In deze container? Wat gek! De vorige keer bende er helemaal geen geheime schat!'
'Neehee, hier in mijn hoofd,' zei ik ongeduldig.
'In je hoofd? Dat pas toch niet? En trouwens, al bent het honderd miljoen kilo goud en juwelen, ik gaat het er niet uithalen want dan ga jouw hoofd stuk en daar bent het veel te leuk voor!'
'Hou effe op, Kwetter, anders moet ik zo meteen óók overgeven,' zei Gaby. 'Hij bedoelt trouwens geen echte schat, hij zal wel een of
ander zogenaamd slim plan hebben dat zogenaamd net zo veel waard is als een schat, of bla bla bla weet ik veel.'
'Bijna goed, Gaby, bijna goed!' glimlachte ik. 'Wat ik bedoel is: we zitten in een container op een boot. Is dat erg? We hebben wel ergere dingen overleefd, toch? Maar toen was mama erbij. Die heeft ons altijd gered, met haar bommen. En nu is ze er niet. Nu moeten we onszelf redden, met onze eigen bommen.'
'Wij hébt geen bommen,' zei Kwetter.
'Inderdaad. Maar we weten wel precies hoe we ze moeten maken. Want mama's computerspelletjes, die kloppen! Alles wat er in die spelletjes kan, kan in het echt ook. Dus we moeten goed ons best doen om ons alles te herinneren, zodat we, als we hier uit komen, echte bommen-experts zijn. Dat is ook heel goed tegen gek worden en rondjes tollen in je hoofd: bezig blijven, voortdurend bezig blijven met een doel voor ogen. Ik begin. Hoe maak je buskruit? Welke moleculen heb je nodig?'
'Broer,' zei Gaby, 'jij hebt altijd van die ongelofelijk stomme plannen, en van al je stomme pannen is dit, denk ik, misschien wel de minst
stomme. Niet omdat we er iets aan zullen hebben als we straks bommen-experts zijn, maar omdat het ons iets te doen zal geven en
volgens mij heb je gelijk, volgens mij helpt dat het beste tegen gek worden. Goed dan. Voor buskruit heb je nodig...'