Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

De bestorming van het presidentieel paleis

'Het is 'm,' riepen de meisjes, 'hij is het echt! Papa! Mama! Kijk dan!'
'Wie? Wat?' vroegen hun ouders verward.
De meisjes gilden de naam van hun idool en even keek Gaby verward om zich heen. Echt waar?, zag ik haar denken. Is hij echt hier? En... en staat hij vlak achter mij? Haar knieën trilden. Ze durfde zich niet om te draaien.
'Hihi,' giechelde Kwetter. 'Die meisjes wijst naar jou, Gaby. Zij denkt dat jij iemand anders bent! Bent dat geen reuze grapje?'
Toen deed mijn zusje iets heel knaps: ze keek opgelucht en teleurgesteld tegelijk.
Opgelucht omdat ze waarschijnlijk een hartverzakking had gekregen als het kapselmannetje opeens achter haar had gestaan, en teleurgesteld omdat ze er graag een hartverzakking voor over had gehad.
Net zo ingewikkeld was de mengeling van medelijden en jaloezie, waarmee ze naar haar leeftijdgenootjes keek. Ze had medelijden met de arme sukkels die zich door mama's make-up in de luren lieten leggen, en tegelijkertijd leek het haar heerlijk om echt te kunnen geloven dat je oog in oog staat met die over het paard getilde pruts-musicus.
De arme sukkels zaten intussen niet stil.
Ze hadden hun mobieltjes tevoorschijn gehaald en probeerden nu het wereldrecord 'zoveel mogelijk foto's maken van één persoon in zo weinig mogelijk tijd' te verbeteren.
Intussen bleven ze maar gillen. Multitasken, noemt mijn moeder dat en het schijnt iets te zijn wat meisjes beter kunnen dan jongens. En inderdaad: ik doe het ze niet na.
Ik ben niet gek!
Het gegil van de twee meisjes werkte als een soort magneet op andere meisjes. Iedereen  op het vliegveld draaide zijn hoofd naar hen toe en dacht: wat is daar aan de hand?
De meeste mensen zagen al snel: oh, het is een of ander popsterretje, niks aan de hand, gewoon doorlopen.
Maar alle meisjes tussen de negen en de negentien zagen hun favoriete zanger en ze rukten zich los van hun ouders en stormden op ons af.
Ze lieten zich door niets en door niemand tegenhouden. Niet door hun ouders, niet door de douane, niet de de beveiligingsdienst.
Er was zelfs een meisje dat door twee agenten in handboeien werd meegenomen (waarschijnlijk had ze geprobeerd iets te stelen uit een van de winkeltjes op het vliegveld) dat erin slaagde zich los te rukken en zich onmiddellijk bij de gillende meute voegde.
Het was tamelijk indrukwekkend.
'Als we ooit nog eens in een revolutie terechtkomen,' mijmerde papa, 'en we moeten een presidentieel paleis bestormen, of zo iets, dan nemen we geen soldaten mee maar twaalfjarige meisjes.'
'Ik heb het gevoel,' antwoordde mama, 'dat ik vier mensen teveel heb geschminkt. We hadden alleen Gaby maar in haar zanger hoeven te veranderen, dan wordt de chaos zo groot dat de meest gezochte terrorist ter wereld ongehinderd op een vliegtuig had kunnen stappen.'
Het gegil was oorverdovend.
'Ik ga flauwvallen!' riep een meisje. 'Echt hoor!' Ze deed enorm haar best. Maar helaas: flauwvallen lukte haar niet.
Nóg niet.
Maar dat zou snel veranderen.

 

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!