Dank u wel, zei de soldaat
Want als ik zeg dat de soldaten en honden net op tijd weg waren gesprongen, dan bedoel ik dat ze snel genoeg waren om niet dood te gaan. Maar ze waren niet snel genoeg om alle takken te ontwijken. Bijna de helft van hen kwam klem te zitten: de één met een voet, de ander met een arm, de derde met zijn staart. Die derde was dus een hond, he?
Generaal Killa was natuurlijk niet één van degenen die vast zat.
Hij was ten slotte de generaal, dus hij stond helemaal achteraan toen de boom omviel. Generaals staan nooit vooraan, waar het gevaarlijk is. Daar zijn ze te belangrijk voor. Ze staat waarschijnlijk wél vooraan als het salaris wordt uitgedeeld. Gewoon, om te laten zien dat zij ook heus wel vooraan dúrven.
Killa schreeuwde en schold op zijn mannen, die allemaal te stom waren voor woorden, want wie laat zich nou overvallen door een boom? Stelletje idioten! Hij had veel zin om ze gewoon daar te laten liggen, dat zou ze leren. Maar nee, hij was te goed voor deze wereld. Hij zou die arme sukkelaars wel helpen.
En toen kwam het stukje waar ik misselijk van werd.
Killa kon maar één manier verzinnen om zijn mannen los te krijgen. Alle stukjes die vast zaten, hakte hij er gewoon af.
Armen, handen, benen, voeten, staarten en oren: zonder pardon werden ze verwijderd van de oorspronkelijke eigenaar. En de soldaten moesten nog dankjewel zeggen ook.
Er was er eentje die met zijn hele lijf vastzat, en daar wilde de generaal het hoofd van afhakken, maar die gilde snel: 'Niet doen, generaal, dan kan ik geen dankjewel meer zeggen!'
'Nou,' zei de generaal gekwetst, 'dan help ik jou niet. Laat ik je gewoon liggen. Kan ook.'
'Dank u wel,' zei de soldaat uit de grond van zijn hart.
'En jullie,' zei de Killa streng tegen de mannen die hij zojuist had geholpen, 'jullie lopen terug naar het kamp. Aan jullie heb ik niks meer in de achtervolging.'
Een jongen zonder benen stak zijn vinger op. 'Ik kan niet zo goed meer teruglopen, meneer.'
'Dan moeten je kameraden je maar dragen.'
Een jongen zonder armen probeerde zijn vinger op te steken. Na enig nadenken en oefenen en balanceren stak hij zijn teen op.
'Wij kunnen onze vrienden niet zo goed meer dragen, meneer.'
'Moet ik dan alles voor jullie oplossen!' brulde de generaal. Hij zwaaide woest met zijn kapmes. 'Denk toch eens zelf na! Het is toch makkelijk zat! Je moet gewoon...'
Ik wilde liever niet weten wat de generaal voor oplossing bedacht had, dus ik deed mijn ogen dicht.
Maar dat was niet nodig. De soldaten wilden het ook he-le-maal niet weten, en ze riepen haastig: 'Nee nee, niet nodig generaal, wij redden ons wel!' en zo goed en zo kwaad als het ging sleepten, kropen en strompelden ze terug naar het legerkamp.
'Zo,' zei de generaal in mijn richting. 'En nou ben jij aan de beurt.'