Boeven vangen en daarmee uit
In het Zweeds, dus we verstonden er niets van, maar het was duidelijk dat er ergens een noodgeval aan de hand. Alle politiemensen renden terug naar hun auto's. Ze mompelden dingen in het Zweeds, en aan hun gezichten te zien waren het dingen die mijn moeder niet goed zou keuren.
Maar ja, mijn moeder doet ook wel eens iets wat de politie niet goedkeurt, dus wat dat betreft staan ze quitte.
Rasmus en Ronja bleven nog even achter.
Rasmus wierp een donkere blik in onze richting.
'Dit is jullie schuld, he?' zei hij. 'Ontken het maar niet. Jullie zitten hierachter. Ik had het kunnen verwachten, maar het volt me toch een beetje tegen.'
'Wat is er gebeurd dan?' vroegen wij.
Rasmus zuchtte en keek stuurs de andere kant op.
'Er is een filiaal van de Doggerbank opgeblazen,' vertelde Ronja.
De radio van hun wagen begon weer opgewonden te praten.
'En een Cockel-tankstation,' voegde ze eraan toe. 'Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?'
'Wij weten van niks,' zei ik. 'Het waren die jongens, denk ik. De jongens die ons wilden bevrijden. Maar papa en mama zijn erg tegen het kapotmaken van de spullen van de politie, want jullie bedoelen het goed en jullie doen ook gewoon je best. Dus pap zei: als je zo nodig spulletjes op wilt blazen, blaas dan schúrkenspulletjes op in plaats van een fatsoenlijke gevangenis.'
Het was een tijdje stil.
'Dat is strafbaar,' zei Ronja zachtjes.
'Klopt,' zei Rasmus bitter. 'En wat Dogger en zijn vrienden uitspoken, dat is niet strafbaar. Sommige dingen wel, natuurlijk, maar de meeste niet. Raar, eigenlijk. Weet je, Ronja? Soms vraag ik me wel eens af: die wetten, die jij en ik moeten uitvoeren - wie maakt die eigenlijk?'
'Dat vraag ik me nooit af,' zei Ronja geeuwend. 'Dan is het einde zoek. Laat mij maar gewoon boeven vangen.'
'Ja, maar... als wij boeven vangen met de benzine van Cockel in onze wagen, zijn we dan zelf niet...'
'Hou op, zeg. Boeven vangen, en daar mee uit.'
In de verte klonk een knal. De politieradio begon weer te babbelen.
'Een Smiksmek Mjamburgerbar,' vertaalde Rasmus voor ons. 'Die vriendjes van jullie zijn lekker bezig. Daar gaan we het nog druk mee krijgen.'
Daar had hij gelijk in, zo bleek in de weken die volgden.
Tientallen bankfilialen, wapenhandels, tankstations en mjamburgerbars gingen de lucht in. De daders werden gepakt en opgesloten, dat wel, maar dat wilde niet zeggen dat de bommen ophielden. Integendeel. Er kwamen er alleen maar meer. De vrienden, en vrienden-van-vrienden, van de jongens die ons hadden willen bevrijden, namen het stokje enthousiast over.
En dat was dan alleen nog maar Stockholm. Maar het bleef niet bij Stockholm.
Bepaald niet.